Alweer een maand verder
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
26 Juni 2012 | Nederland, Helden
We zijn alweer een maand verder. Het gaat goed met ons alhoewel we Cindy en ons thuis in Amerika heel erg missen maar dat gevoel zal ook niet weggaan tot we weer terug zijn.
Uiteindelijk na veel heen en weer gemaild kreeg ik een uur voor de sluitingstijd mijn goedkeuring om me in te schrijven voor mijn examen (hoe vaak willen ze nog je geduld testen). Dit dus snel gedaan en het staat vast. Op donderdag 12 juli gaat het gebeuren. Dan zal ik het examen moeten maken. Ik probeer zoveel mogelijk te leren want het valt niet mee. De stof is erg uitgebreid en divers en er wordt ook erg veel info gevraagd wat wij hier op de verpleegkunde opleiding nooit geleerd hebben (veel over medicatie- en ziektebijwerkingen).
Het gegeven dat maar 48% het de eerste keer haalt is niet echt motiverend. Maar ik probeer de moed er in te houden en mezelf te overtuigen dat ik dit moet kunnen. En maar niet teveel aan dat gegeven te denken. Ik denk maar zo: het is zowiezo 50%. Het is of een ja of een nee. En ik probeer bij de ja te zitten.
En als je dan weer in het papierwerk beland (aangezien er verschillende dingen weer geregeld moeten worden nu we weer in Nederland zijn) kom je er achter dat het echt niet aan Amerika ligt waarbij alles zo langzaam en moeizaam moet gaan. Ook hier in Nederland kunnen ze er wat van. Mijn god wat kunnen sommige instanties toch moeilijk en lastig doen. En ja hoor ook hier kunnen ze volhouden dat ze nog geen papieren van me hebben ontvangen. Ach ja. Kan er inmiddels niet meer kwaad om worden. Ben het gewend zullen we maar zeggen.
Verder gaat alles zijn gangetje. De dagen zijn gevuld dus die gaan vanzelf voorbij. Nate is sinds 29 mei naar school aan het gaan. Vond het vanaf het begin weer erg leuk (net zoals in Vught) en kreeg weer meer ritme in zijn dag. Hij begon er ook weer wat relaxter uit te zien. Op zaterdags is hij naar de gym gegaan zodat hij ook iets buiten school te doen had. Inmiddels loopt alles af omdat het bijna vakantie is. Hij blijft wel nog met regelmaat vragen waarom hij naar school moet als we op vakantie zijn en wanneer hij dan toch eindelijk naar Lou Henry school mag. Daarbij moet hij zich er ook regelmatig van overtuigen dat alle spullen (speelgoed) in Amerika nog wel oké zijn.
Dus als we dan op skype zitten moeten we zo af en toe een rondje door het huis maken om ons ervan te overtuigen dat alles er nog staat zoals we het hebben moeten achter laten.
Kyle rommelt in de tussentijd wat aan en ontdekt alles wat er maar te ontdekken is.
En ik? Ik tel (net zoals Cindy) de weken af totdat we weer even samen mogen zijn. Over 3 weekjes kunnen we weer 9 daagjes een compleet gezinnetje zijn. Tot die tijd skypen en chatten we iedere dag en peppen we elkaar op als we een mindere dag hebben. Uiteindelijk zal alles goed komen. Hoe dan ook!! En daar blijven we in geloven.
Uiteindelijk na veel heen en weer gemaild kreeg ik een uur voor de sluitingstijd mijn goedkeuring om me in te schrijven voor mijn examen (hoe vaak willen ze nog je geduld testen). Dit dus snel gedaan en het staat vast. Op donderdag 12 juli gaat het gebeuren. Dan zal ik het examen moeten maken. Ik probeer zoveel mogelijk te leren want het valt niet mee. De stof is erg uitgebreid en divers en er wordt ook erg veel info gevraagd wat wij hier op de verpleegkunde opleiding nooit geleerd hebben (veel over medicatie- en ziektebijwerkingen).
Het gegeven dat maar 48% het de eerste keer haalt is niet echt motiverend. Maar ik probeer de moed er in te houden en mezelf te overtuigen dat ik dit moet kunnen. En maar niet teveel aan dat gegeven te denken. Ik denk maar zo: het is zowiezo 50%. Het is of een ja of een nee. En ik probeer bij de ja te zitten.
En als je dan weer in het papierwerk beland (aangezien er verschillende dingen weer geregeld moeten worden nu we weer in Nederland zijn) kom je er achter dat het echt niet aan Amerika ligt waarbij alles zo langzaam en moeizaam moet gaan. Ook hier in Nederland kunnen ze er wat van. Mijn god wat kunnen sommige instanties toch moeilijk en lastig doen. En ja hoor ook hier kunnen ze volhouden dat ze nog geen papieren van me hebben ontvangen. Ach ja. Kan er inmiddels niet meer kwaad om worden. Ben het gewend zullen we maar zeggen.
Verder gaat alles zijn gangetje. De dagen zijn gevuld dus die gaan vanzelf voorbij. Nate is sinds 29 mei naar school aan het gaan. Vond het vanaf het begin weer erg leuk (net zoals in Vught) en kreeg weer meer ritme in zijn dag. Hij begon er ook weer wat relaxter uit te zien. Op zaterdags is hij naar de gym gegaan zodat hij ook iets buiten school te doen had. Inmiddels loopt alles af omdat het bijna vakantie is. Hij blijft wel nog met regelmaat vragen waarom hij naar school moet als we op vakantie zijn en wanneer hij dan toch eindelijk naar Lou Henry school mag. Daarbij moet hij zich er ook regelmatig van overtuigen dat alle spullen (speelgoed) in Amerika nog wel oké zijn.
Dus als we dan op skype zitten moeten we zo af en toe een rondje door het huis maken om ons ervan te overtuigen dat alles er nog staat zoals we het hebben moeten achter laten.
Kyle rommelt in de tussentijd wat aan en ontdekt alles wat er maar te ontdekken is.
En ik? Ik tel (net zoals Cindy) de weken af totdat we weer even samen mogen zijn. Over 3 weekjes kunnen we weer 9 daagjes een compleet gezinnetje zijn. Tot die tijd skypen en chatten we iedere dag en peppen we elkaar op als we een mindere dag hebben. Uiteindelijk zal alles goed komen. Hoe dan ook!! En daar blijven we in geloven.
-
26 Juni 2012 - 15:26
Marij:
Hee Wendy en boys en natuurlijk Cindy.
Wat krijgen jullie het te verduren. Maar zoals ze zeggen, hoop doet leven. Ik hoop met jullie mee en dat het over een paar maanden allemaal voorbij is en dat jullie dan ieder je eigen ritme hebben. liefs -
26 Juni 2012 - 17:08
Sandra:
Hoi Wendy, Cindy, Nate en Kyle,
Het blijft toch een geregel. Hoop dat het geluk jullie een keer mag toelachen. En dat je eindelijk eens bij de goede kant van de medaille mag zitten en gewoon in 1 keer mag slagen. Het heeft lang genoeg geduurd. Wens je heel veel succes alvast voor de 12e.
Probeer positief te blijven en zie het als een hobbel in de weg die je moet nemen.
Komen jullie ook nog een keertje naar Brabant? Lijkt me leuk jullie weer eens te ontmoeten.
Dikke kus. Sandra -
26 Juni 2012 - 21:17
Dorothé:
Kijk, that's the spirit!
Ik geloof erin! Zie je de 4de!!!!!!! -
27 Juni 2012 - 08:33
Marion Heinrichs:
Hallo Wendy, Cindy, Nateen Kyle.
Wendy wat ben je toch een positieve kanjer. Het kan niet anders dat alles goed komt. Sterkte voor Cindy in amerika, en veel liefs voor Nate en Kyle. En Wendy zet hem op met de studie.
Lieve groeten van Marion. -
27 Juni 2012 - 19:49
Miranda:
hou vol mupkes en sterkte met t leren! x
-
29 Juni 2012 - 19:01
Mendy:
Hou de moed er in met z'n allen !! Ik blijf nog steeds duimen voor jullie en steek 12 juli een kaarsje op voor jou Wendy, dat beloof ik !! Nog even volhouden en dan zijn jullie gelukkig een aantal dagen weer lekker bij elkaar en zal het weer tijdelijk afscheid van elkaar moeten nemen ook weer heel zwaar zijn.... Maar...... er komt een dag dat alles goed komt en jullie heel gelukkig en oud worden met z'n allen. Daar ben ik van overtuigd !! Dikke kus en knuffel van mij XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
