Alweer ruim 'n week in Nederland
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
26 Mei 2012 | Nederland, Helden
Het heeft even geduurd maar hier dan weer een blog. We zijn inmiddels ruim een week in Nederland. Dinsdag 15 mei was de meest verschrikkelijkste dag in mijn leven. Ik moest Cindy in Amerika achterlaten en samen met de boys het land van mijn dromen verlaten en terug naar het koude kikkerlandje (wat het ook letterlijk was toen we aankwamen).
De eerste dagen waren erg moeilijk. Je bent nog van slag van alles wat er gebeurd is en moe van de hele jetlag maar je moet meteen een aantal zaken alweer regelen. Want natuurlijk moet er weer verzekerd worden dus heel die rompslomp begon weer van voor af aan. Nate had het erg moeilijk de eerste dagen. Hij vindt het verschrikkelijk dat we zonder mommie "op vakantie" zijn gegaan en gaf al meteen de eerste avond aan dat hij vond dat de vakantie lang genoeg was en dat we weer naar huis moesten gaan. Het breek je hart om te zien dat hij zo ongelukkig is en niet blij is omdat we Amerika hebben moeten verlaten. Inmiddels zijn we ruim een week verder en proberen we weer een beetje een normaal ritme te volgen. Nate moet vanaf volgende week naar school (ook heel raar voor hem omdat hij zijn nieuwe school in Amerika al gezien had). Gelukkig heeft hij er heel veel zin in. Inmiddels is hij ook weer wat relaxter en kan hij weer een beetje genieten. Hij verteld nu aan iedereen: "We zijn even bij Opa en Oma op vakantie en ik ga ook naar school maar als de vakantie voorbij is ga ik weer terug naar Amerika en dan ga ik naar Lou Henry (zijn school in Amerika). Maandag wordt nog een moeilijke dag. Nate viert zijn 5e verjaardag en voor het eerst kunnen we dit niet samen vieren. Kyle is nog te klein om alles van dichtbij mee te maken en geniet volop van alle aandacht. En ik? Ik probeer me nu te focussen op mijn examen wat ik hoop in Juli te mogen maken. Want natuurlijk zijn de frustraties met de CGFNS nog steeds niet over want nu zitten we weer te wachten totdat ze me goedkeuring geven voor mijn examen en dit moet voor 31 mei anders kan ik mijn examen in Juli niet maken.
Het lijkt wel alsof er niks gewoon soepeltjes kan verlopen.
Voor de rest proberen we er maar het beste van te maken. Tuurlijk zijn we superblij dat we bij mijn ouders terecht kunnen en hadden we het ook zeker niet gered zonder hun hulp maar het is niet 'thuis'. Ik mis ons huis en alles wat we al hadden opgebouwd samen en ik mis mijn maatje heel erg. En ik mis Amerika. Maar iedere keer als ik dit gemis weer voel denk ik aan Cindy en aan hoe moeilijk het voor haar is. Dagelijks alleen thuiskomen en geen kinderen om te knuffelen en niemand om mee te kletsen in huis. En dan denk ik weer: Ik mag niet klagen. We proberen elkaar regelmatig op te peppen. We proberen elke dag te skypen en/of te chatten. Maar het is niet hetzelfde als live natuurlijk. Maar we hebben niks te willen. We zullen het er de komende maanden mee moeten doen.
De eerste dagen waren erg moeilijk. Je bent nog van slag van alles wat er gebeurd is en moe van de hele jetlag maar je moet meteen een aantal zaken alweer regelen. Want natuurlijk moet er weer verzekerd worden dus heel die rompslomp begon weer van voor af aan. Nate had het erg moeilijk de eerste dagen. Hij vindt het verschrikkelijk dat we zonder mommie "op vakantie" zijn gegaan en gaf al meteen de eerste avond aan dat hij vond dat de vakantie lang genoeg was en dat we weer naar huis moesten gaan. Het breek je hart om te zien dat hij zo ongelukkig is en niet blij is omdat we Amerika hebben moeten verlaten. Inmiddels zijn we ruim een week verder en proberen we weer een beetje een normaal ritme te volgen. Nate moet vanaf volgende week naar school (ook heel raar voor hem omdat hij zijn nieuwe school in Amerika al gezien had). Gelukkig heeft hij er heel veel zin in. Inmiddels is hij ook weer wat relaxter en kan hij weer een beetje genieten. Hij verteld nu aan iedereen: "We zijn even bij Opa en Oma op vakantie en ik ga ook naar school maar als de vakantie voorbij is ga ik weer terug naar Amerika en dan ga ik naar Lou Henry (zijn school in Amerika). Maandag wordt nog een moeilijke dag. Nate viert zijn 5e verjaardag en voor het eerst kunnen we dit niet samen vieren. Kyle is nog te klein om alles van dichtbij mee te maken en geniet volop van alle aandacht. En ik? Ik probeer me nu te focussen op mijn examen wat ik hoop in Juli te mogen maken. Want natuurlijk zijn de frustraties met de CGFNS nog steeds niet over want nu zitten we weer te wachten totdat ze me goedkeuring geven voor mijn examen en dit moet voor 31 mei anders kan ik mijn examen in Juli niet maken.
Het lijkt wel alsof er niks gewoon soepeltjes kan verlopen.
Voor de rest proberen we er maar het beste van te maken. Tuurlijk zijn we superblij dat we bij mijn ouders terecht kunnen en hadden we het ook zeker niet gered zonder hun hulp maar het is niet 'thuis'. Ik mis ons huis en alles wat we al hadden opgebouwd samen en ik mis mijn maatje heel erg. En ik mis Amerika. Maar iedere keer als ik dit gemis weer voel denk ik aan Cindy en aan hoe moeilijk het voor haar is. Dagelijks alleen thuiskomen en geen kinderen om te knuffelen en niemand om mee te kletsen in huis. En dan denk ik weer: Ik mag niet klagen. We proberen elkaar regelmatig op te peppen. We proberen elke dag te skypen en/of te chatten. Maar het is niet hetzelfde als live natuurlijk. Maar we hebben niks te willen. We zullen het er de komende maanden mee moeten doen.
-
26 Mei 2012 - 15:19
Marij:
Jeetje Wendy wat een gedoe. En vreselijk dat je elkaar moet missen. Ik wens en hoop dat het allemaal goed komt met jullie liefs ik ook van jullie
-
26 Mei 2012 - 17:51
Miranda:
Wat n sjitzooi wendy! Ik had jullie een leukere toekomst toegewenst. Misschien dat ff knuffelen met 3 iniminie poezenkindjes wat afleiding bied? Mét n kopje koffie er bij natuurlijk! X miranda
-
26 Mei 2012 - 18:23
Mendy:
Krijg kippenvel en een brok in mijn keel als ik dit lees. Ik denk dagelijks aan jullie en hoop dat alles sneller gaat dan verwacht !! Hou jullie taai en blijf "vechten". -
26 Mei 2012 - 20:40
Sandra:
Wat een ellende!!! Hoop dat het deze keer mee mag zitten met je examen, zodat deze situatie zo kort mogelijk is. Ik vind jullie heel dapper. Ondanks alles blijven jullie vechten. Jullie zijn kanjers! Blijf er voor gaan. En als het even niet lukt, dan mag je altijd bellen/ mailen om even te kletsen. Misschien helpt dat. Nate is in nederland natuurlijk ook leerplichtig. Gaat hij naar jouw oude school? Ik wil je voor maandag toch vast een fijne dag toewensen. Het is ondanks dat Cindy er niet is, toch een feestje waard dat jullie oudste alweer 5 wordt. Verder wens ik jullie veel succes met alles. Dikke knuffel. -
27 Mei 2012 - 05:43
Marion:
Lieve Wendy,Cindy, Nate en Kyle,
Wat een vreselijke toestand!
Wat moeten jullie sterk zijn én wat hebben die rotpapiertjes toch veel onmenselijke gevolgen.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Marion -
28 Mei 2012 - 13:39
Janneke:
KUS!! -
28 Mei 2012 - 19:56
Hedje:
Tjee Wendy wat een gedoe allemaal, het zit zo niet mee hoor!
Erg vervelend voor jullie allemaal, hopelijk dat je weer snel terug kan naar Amerika...xx -
28 Mei 2012 - 20:18
Dorothé:
Ik denk veel aan jullie!
Ga NU Chantal mailen om iets te arrangeren! X -
29 Mei 2012 - 17:54
Wendy Geeratz:
Wat een toestand zeg!! Hopelijk kunnen jullie snel weer bij elkaar zijn...... Heel veel succes en sterkte...!! -
30 Mei 2012 - 08:03
Yvette:
hey wendy,
jee wat een ellende. Ik had de link niet in mijn mail gekregen dit keer, dus zie hem nu pas.
Hopelijk gaat nate het toch goed naar zijn zin krijgen in die korte periode. Hoe is Kyle eronder?
liefs en x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
