Nog een laatste verslag uit Nederland
Door: Wendy Sillekens
Blijf op de hoogte en volg Wendy
05 December 2012 | Nederland, Helden
We zijn inmiddels een maandje verder en er is wel weer het een en ander gebeurd.
Op 13 november moest ik wederom mijn gevreesde medisch examen maken. Het papiertje wat ik nodig heb om een verpleegkundige vergunning te krijgen en (nog belangrijker) de voorwaarde voor de werkgever om in April 2013 mijn werkvisum aan te vragen.
Met goede moed ging ik naar Arnhem. Had na afloop ook een beter gevoel dan de eerste keer. Met name de medicijn vragen leken niet zo abracadabra meer. Had hier dan ook veel op geleerd/geoefend. Helaas kwam afgelopen week de uitslag dat ik het toch niet gehaald had.
Een erge domper met name omdat ik er een beter gevoel over had en er veel voor geleerd had en natuurlijk gehoopt had dat dit een positieve uitwerking zou hebben.
Het enige positieve is dat ik in het onderdeel medicatie wel een flinke sprong voorwaarts heb gemaakt qua score maar ja, daar schiet ik in het totaalplaatje niks mee op.
Dus me maar meteen weer opnieuw ingeschreven zodat ik het in Maart nogmaals kan proberen. Technisch gezien op tijd voor de visum aanvraag maar ook weer een grote portie extra druk die erbij komt. Want zonder dit papiertje kan de werkgever geen aanvraag doen.
Misschien dat het starten van de opleiding me nog zal helpen in het maken van het examen.
Laten we daar dan maar op hopen.
Heb inmiddels mijn lesrooster mogen ontvangen. Ik krijg les in verpleegkundig perspectief, Engelse taal, anatomie & geneeskundeleer, psychiatrieleer. De meeste lessen zijn theoretisch maar ik krijg ook 2x per week praktijkles.
Ben erg benieuwd. Qua uren naar school gaan heb ik niet te klagen, dus ben benieuwd of het zwaar is of niet (veel zelfstudie?). Ik ben ook erg benieuwd wie mijn medestudenten zijn. We denken dat het met name leerlingen zijn die net van het voortgezet onderwijs komen dus dat scheelt een jaartje of 20 hahaha. Ach ja, dommer zullen we er niet van worden zeggen we dan maar en het lijkt me toch ook wel leuk, alleen heb ik de laatste tijd niet zo heel veel succes met examens nemen dus overhoringen, testen en dergelijke is dan niet hetgeen wat hoog op mijn verlanglijstje staat.
In de tussentijd heeft Cindy alles in gereedheid gebracht voor onze thuiskomst. Nate kan per 7 januari naar school. Ze zijn zo enthousiast om hem eindelijk te mogen ontvangen.
Kyle gaat vanaf 14 januari naar een kinderopvang bij iemand thuis. En Cindy (mijn held!!) gaat vanaf vandaag beginnen met haar 2e baan. In eerste instantie op gesprek geweest bij een zorginstelling voor een baan bij zelfstandig wonende mensen met handicap. Helaas ging dit om teveel uren en altijd tot 22.30 uur. Dit is niet te doen als je elke dag om 4.30 uur op moet.
Daarbij ook beide dagen in het weekend waardoor ze 7 dagen per week zou werken. Dat gaan we niet doen. Dat houden we nooit vol. Vandaag gaat ze beginnen binnen de keuken van een grote supermarkt die een restaurant hebben (binnen deze keten heeft ze voordat ze naar Nederland kwam ook gewerkt). Het restaurant serveert alles vanaf ontbijt tot avondeten, meeneemmaaltijden + is bekend voor hun catering bij feesten. Cindy heeft in het verleden als cateringmanager gewerkt. Ze zal nu beginnen in de keuken in de bereiding van eten. Ze is erg enthousiast en heeft er zin in. We hopen dat het maar tijdelijk is natuurlijk maar dat zal van mijn vervolg afhangen. Ik mag nl niet werken met een studentenvisum dus de enige inkomsten die van mij afkomen zijn plasma doneren (waar ja, niet te geloven in Amerika voor wordt betaald). Maar we redden het wel, daar zullen we alles aan doen.
Bij elkaar zijn geeft al zo’n boost dat we er de schouders onder kunnen zetten samen.
Volgende week zaterdag is het dan zover. 7 maanden na vertrek uit Amerika gaan we weer naar huis. In de tussentijd hebben alle lieve mensen hier in Nederland er voor gezorgd dat we de tijd hier doorkwamen. Iedereen heeft er voor gezorgd dat we ons hier tijdelijk weer “thuis” konden voelen en zonder al die hulp en liefde hadden we het ook niet kunnen doen. Dankjewel hiervoor zeggen is dan ook bij lange na niet genoeg, maar momenteel is dat alles wat we kunnen terugdoen. Ik zou willen dat jullie allemaal op het vliegveld van Cedar Rapids konden staan en de hereniging konden meemaken. Dat zou misschien genoeg zeggen…..
Op 13 november moest ik wederom mijn gevreesde medisch examen maken. Het papiertje wat ik nodig heb om een verpleegkundige vergunning te krijgen en (nog belangrijker) de voorwaarde voor de werkgever om in April 2013 mijn werkvisum aan te vragen.
Met goede moed ging ik naar Arnhem. Had na afloop ook een beter gevoel dan de eerste keer. Met name de medicijn vragen leken niet zo abracadabra meer. Had hier dan ook veel op geleerd/geoefend. Helaas kwam afgelopen week de uitslag dat ik het toch niet gehaald had.
Een erge domper met name omdat ik er een beter gevoel over had en er veel voor geleerd had en natuurlijk gehoopt had dat dit een positieve uitwerking zou hebben.
Het enige positieve is dat ik in het onderdeel medicatie wel een flinke sprong voorwaarts heb gemaakt qua score maar ja, daar schiet ik in het totaalplaatje niks mee op.
Dus me maar meteen weer opnieuw ingeschreven zodat ik het in Maart nogmaals kan proberen. Technisch gezien op tijd voor de visum aanvraag maar ook weer een grote portie extra druk die erbij komt. Want zonder dit papiertje kan de werkgever geen aanvraag doen.
Misschien dat het starten van de opleiding me nog zal helpen in het maken van het examen.
Laten we daar dan maar op hopen.
Heb inmiddels mijn lesrooster mogen ontvangen. Ik krijg les in verpleegkundig perspectief, Engelse taal, anatomie & geneeskundeleer, psychiatrieleer. De meeste lessen zijn theoretisch maar ik krijg ook 2x per week praktijkles.
Ben erg benieuwd. Qua uren naar school gaan heb ik niet te klagen, dus ben benieuwd of het zwaar is of niet (veel zelfstudie?). Ik ben ook erg benieuwd wie mijn medestudenten zijn. We denken dat het met name leerlingen zijn die net van het voortgezet onderwijs komen dus dat scheelt een jaartje of 20 hahaha. Ach ja, dommer zullen we er niet van worden zeggen we dan maar en het lijkt me toch ook wel leuk, alleen heb ik de laatste tijd niet zo heel veel succes met examens nemen dus overhoringen, testen en dergelijke is dan niet hetgeen wat hoog op mijn verlanglijstje staat.
In de tussentijd heeft Cindy alles in gereedheid gebracht voor onze thuiskomst. Nate kan per 7 januari naar school. Ze zijn zo enthousiast om hem eindelijk te mogen ontvangen.
Kyle gaat vanaf 14 januari naar een kinderopvang bij iemand thuis. En Cindy (mijn held!!) gaat vanaf vandaag beginnen met haar 2e baan. In eerste instantie op gesprek geweest bij een zorginstelling voor een baan bij zelfstandig wonende mensen met handicap. Helaas ging dit om teveel uren en altijd tot 22.30 uur. Dit is niet te doen als je elke dag om 4.30 uur op moet.
Daarbij ook beide dagen in het weekend waardoor ze 7 dagen per week zou werken. Dat gaan we niet doen. Dat houden we nooit vol. Vandaag gaat ze beginnen binnen de keuken van een grote supermarkt die een restaurant hebben (binnen deze keten heeft ze voordat ze naar Nederland kwam ook gewerkt). Het restaurant serveert alles vanaf ontbijt tot avondeten, meeneemmaaltijden + is bekend voor hun catering bij feesten. Cindy heeft in het verleden als cateringmanager gewerkt. Ze zal nu beginnen in de keuken in de bereiding van eten. Ze is erg enthousiast en heeft er zin in. We hopen dat het maar tijdelijk is natuurlijk maar dat zal van mijn vervolg afhangen. Ik mag nl niet werken met een studentenvisum dus de enige inkomsten die van mij afkomen zijn plasma doneren (waar ja, niet te geloven in Amerika voor wordt betaald). Maar we redden het wel, daar zullen we alles aan doen.
Bij elkaar zijn geeft al zo’n boost dat we er de schouders onder kunnen zetten samen.
Volgende week zaterdag is het dan zover. 7 maanden na vertrek uit Amerika gaan we weer naar huis. In de tussentijd hebben alle lieve mensen hier in Nederland er voor gezorgd dat we de tijd hier doorkwamen. Iedereen heeft er voor gezorgd dat we ons hier tijdelijk weer “thuis” konden voelen en zonder al die hulp en liefde hadden we het ook niet kunnen doen. Dankjewel hiervoor zeggen is dan ook bij lange na niet genoeg, maar momenteel is dat alles wat we kunnen terugdoen. Ik zou willen dat jullie allemaal op het vliegveld van Cedar Rapids konden staan en de hereniging konden meemaken. Dat zou misschien genoeg zeggen…..
-
05 December 2012 - 12:11
Miranda:
see joe vrijdag. Met ALLEMAAL gezonde versnaperingen......
Ben trots op je. X -
05 December 2012 - 12:30
John, Anita, Steffie En Jelle:
Wendy, Cindy, Nate en Kyle.
Geen dank je wel, spreekt nog al logisch dat we jullie op deze manier kunnen helpen. Daar zijn we familie voor. En we hebben het met z'n 4en heeeeeeel graag gedaan en met heeeeeeeel veeeeel liefde. We hebben jullie nu een aantal maanden heel dichtbij mee mogen maken en dat vonden wij echt super. Tuurlijk weten we in ons achterhoofd dat jullie het liefste in Amerika waren maar toch...... Nate heeft zich als een mooi lief manneke hier z'n draai gevonden, met of zonder gips. (haha) Kyle ons boeffie heeft zich door al die maanden hier in Helden heel ons harten gestolen. Jij, Wendy heb je heeeeeel groot gehouden maar achter de schermen was je soms heeeeeel klein. Maar je zocht steun bij je lief.... Cindy en je lieve lieve fantastische ouders. Cindy.....helemaal "alleen" in Amerika heeft zich ook heel goed en dapper gehouden, en heeft steun gezocht bij jullie maar ook bij haar familie.
Zo, nog even en dan zijn jullie weer bij elkaar. Jullie kunnen niet wachten, wij ook niet omdat wij willen dat jullie weer echt gelukkig kunnen zijn. Nog 10 daagjes............... -
05 December 2012 - 15:22
Judith:
Heej Wendy, Cindy en kids,
Nog maar 10 nachtjes....heerlijk om dan eindelijk weer samen te zijn.
Hopelijk kunnen jullie je dan richten op de toekomst samen die jullie voor ogen hadden.
We houden jullie in de gaten.
En tja een beetje jammer dat jullie 1 januari niet ff terug komen om het grote Gerrisfestijn mee te maken....
Groetjes Roel, Judith Mirte en Jurre -
05 December 2012 - 22:16
Cindy:
Hallo daar,
Balen van je examen, maar dat telt nu even niet.
Het aftellen is veel belangrijker! Op naar het leven dat jullie zo graag willen! All i want for Christmas! Natuurlijk met je gezinnetje samen zijn! Heel veel geluk en we contacten!
Cindy succes met je nieuwe baan en wat zul jij ook maar wat blij zijn als je iedereen weer om je heen hebt! Geniet van alles! Happy newyear!!
Groetjes Luc Cindy Elke en Davy -
03 Januari 2013 - 16:06
Marij:
Heey jullie in de usa. Fijn dat jullie weer bij elkaar zijn en sorry voor het late bericht. Maar misschien dat je nog meegekregen hebt dat ik geopereerd moest worden. Maar daar gaat het niet om, het gaat om jullie dat jullie weer als gezinnetje bij elkaar zijn.
En Wendy , die klasgenoten, ik zit met klasgenoten in de klas die jonger zijn dan mijn eigen kinderen hahaa. Zijn altijd eg behulpzaam. Succes met de opleiding en met alles eigenlijk. LIefs en ik ook van jullie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
