We blijven hopen en erin geloven.....
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
13 Mei 2012 | Verenigde Staten, Waterloo
Waarschijnlijk is dit voorlopig het laatste blog dat ik in Amerika schrijf. Had niet verwacht zo snel al weer voet op Nederlandse bodem te zetten maar het is niet anders.
Afgelopen week een goed gesprek met mijn werkgever gehad. Hij vindt het verschrikkelijk dat ik terug naar Nederland moet en bleef zich ook verontschuldigen dat hij niet meer voor me kan doen op dit moment. Samen de procedure van een ander visum doorgesproken (het zogenaamde sponsorvisum) en natuurlijk is hij bereid alles hiervoor te doen wat nodig is. Inmiddels zijn we er ook achter gekomen dat ik i.p.v. het staatsexamen ook met een ander examen me kan kwalifiseren voor het visum. Het is helaas wel van de CGFNS (de organisatie waar we minder goede connecties mee hebben) maar zolang het werkt neem ik dat voor lief. En naarmate je het proces zit leer je (helaas) en we weten nu welke weg we met hun moeten bewandelen. Een groot pluspunt is dat ik dit examen in Nederland kan maken en dit waarschijnlijk begin juli gepland gaat worden. In de tussentijd kan mijn werkgever mijn visum aanvraag klaar hebben. Dit is nl een visum dat alleen door een werkgever ingevuld/ aangevraagd kan worden en niet door mezelf. Helaas zitten er ook wel haken en ogen aan vast. Het is een visum wat vast zit aan een fiscale periode wat betekent dat je niet mag starten met werken tot 1 oktober en ook niet het land in mag tot 10 dagen van te voren. Als dit alles lukt betekent het dus dat we rond 20 september weer terug kunnen keren naar huis (en naar Cindy).
Gelukkig hebben we met haar werk kunnen regelen dat Cindy aan het eind van juli 10 dagen vrij kan krijgen en ons kan komen opzoeken in Nederland. Wij zijn dan ook superblij dat dit mogelijk is. Dat maakt de gescheiden periode iets draaglijker. Wetende dat we samen Kyle zijn verjaardag kunnen vieren en 9 dagen (op de helft van ons verblijf in Nederland) van elkaar kunnen genieten geeft ons (hopelijk) genoeg kracht om deze periode door te komen.
Nu is het dus zaak voor mij om mijn examen te halen zodat ik met mijn papiertje bij de Amerikaanse ambassade op de stoep kan gaan staan. En verder hopen we dat de tijd snel gaat en dat we snel weer terug kunnen naar Amerika. Jammer dat het allemaal zo heeft moeten lopen door verkeerde info vanuit de amerikaanse ambassade maar daar doen we nu niks meer aan. Het is zoals het is en hopelijk kunnen we over een aantal maanden terugkijken en zeggen: "het is ons gelukt en we hebben het papiertje". Want we zijn er nog steeds van overtuigd dat we hier gelukkig en oud gaan worden. En we blijven geloven in onze droom.
Afgelopen week een goed gesprek met mijn werkgever gehad. Hij vindt het verschrikkelijk dat ik terug naar Nederland moet en bleef zich ook verontschuldigen dat hij niet meer voor me kan doen op dit moment. Samen de procedure van een ander visum doorgesproken (het zogenaamde sponsorvisum) en natuurlijk is hij bereid alles hiervoor te doen wat nodig is. Inmiddels zijn we er ook achter gekomen dat ik i.p.v. het staatsexamen ook met een ander examen me kan kwalifiseren voor het visum. Het is helaas wel van de CGFNS (de organisatie waar we minder goede connecties mee hebben) maar zolang het werkt neem ik dat voor lief. En naarmate je het proces zit leer je (helaas) en we weten nu welke weg we met hun moeten bewandelen. Een groot pluspunt is dat ik dit examen in Nederland kan maken en dit waarschijnlijk begin juli gepland gaat worden. In de tussentijd kan mijn werkgever mijn visum aanvraag klaar hebben. Dit is nl een visum dat alleen door een werkgever ingevuld/ aangevraagd kan worden en niet door mezelf. Helaas zitten er ook wel haken en ogen aan vast. Het is een visum wat vast zit aan een fiscale periode wat betekent dat je niet mag starten met werken tot 1 oktober en ook niet het land in mag tot 10 dagen van te voren. Als dit alles lukt betekent het dus dat we rond 20 september weer terug kunnen keren naar huis (en naar Cindy).
Gelukkig hebben we met haar werk kunnen regelen dat Cindy aan het eind van juli 10 dagen vrij kan krijgen en ons kan komen opzoeken in Nederland. Wij zijn dan ook superblij dat dit mogelijk is. Dat maakt de gescheiden periode iets draaglijker. Wetende dat we samen Kyle zijn verjaardag kunnen vieren en 9 dagen (op de helft van ons verblijf in Nederland) van elkaar kunnen genieten geeft ons (hopelijk) genoeg kracht om deze periode door te komen.
Nu is het dus zaak voor mij om mijn examen te halen zodat ik met mijn papiertje bij de Amerikaanse ambassade op de stoep kan gaan staan. En verder hopen we dat de tijd snel gaat en dat we snel weer terug kunnen naar Amerika. Jammer dat het allemaal zo heeft moeten lopen door verkeerde info vanuit de amerikaanse ambassade maar daar doen we nu niks meer aan. Het is zoals het is en hopelijk kunnen we over een aantal maanden terugkijken en zeggen: "het is ons gelukt en we hebben het papiertje". Want we zijn er nog steeds van overtuigd dat we hier gelukkig en oud gaan worden. En we blijven geloven in onze droom.
-
13 Mei 2012 - 19:56
Miranda:
Hang on mupkes!!! X
-
13 Mei 2012 - 21:41
Mendy Pooters:
Helaas dat het niet loopt zoals gepland, maar natuurlijk gaan jullie gelukkig en oud worden in Amerika en ook ik geloof heilig in jullie droom !! Hopelijk geeft ook de steun van naasten die jullie bijstaan een goed gevoel om deze moeilijke periode door te komen.... Ik denk heel veel aan jullie en blijf zeker duimen !! -
14 Mei 2012 - 10:48
Janneke:
Tuurlijk gaat jullie droom uitkomen!!
Opgeven komt niet voor in de kararters van Orr en Sillekens! -
14 Mei 2012 - 17:29
Jolanda:
Lieve allemaal !
Aansluitend op Janneke: geef nooit op!
Goede reis voor jullie op weg naar Nederland. En alle goeds voor Cindy in Amerika, gelukkig heeft ze haar familie nog.
Hoop je nog te zien ergens tussen juni en oktober, da's dan wel weer leuk voor ons hier....
Liefs, Jolanda
-
15 Mei 2012 - 15:17
Anne Van De Pas:
Hello!
WAT lees en hoor ik nu toch allemaal! Niet te geloven gewoon... Dat er tegenslagen zouden zijn en nog zouden komen, was wel te verwachten. Maar dit is echt afschuwelijk. De onzekerheid en het gemis wat jullie gaan ervaren! Bah! Maar ook goed te lezen dat er kleine lichtpuntjes zijn en jullie je krachtig opstellen (er is ook geen andere keuze natuurlijk...;-)) Lieve allemaal, succes en hou jullie taai! Het klinkt er zoet en misschien wat overdreven, maar liefde overwint alles!!! Alle goeds en veel liefs Anne. -
16 Mei 2012 - 08:32
Yvette:
hey ladies, ik heb jullie natuurlijk ook al op een andere manier laten weten hoe rot ik het vind. Het is inderdaad te hopen dat jullie snel weer bij elkaar zijn. Jammer dat het zo moet, maar.. Wendy en Cindy, kop op dames! Jullie komen hier echt weer sterker uit.
Liefs en x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
