En het is alweer Juni

Hier zijn we dan weer. De vakantie is nu officieel begonnen. Afgelopen vrijdag heeft Nate zijn laatste schooldag gehad. Hij was super blij natuurlijk want hij vond het maar niks dat hij nog wel naar school moest terwijl Mama en Kyle al vakantie hadden.
En de laatste dag school was ook weer heel anders dan in Nederland. Ik heb behoorlijk wat jankende moeders gezien (maak je niet druk, wij hoorden daar niet bij, zijn we te nuchter voor denk ik). De levensfasen van de kinderen worden hier iets dramatischer beleefd. Zo is het moment van naar school gaan een emotioneel moment (blijkbaar) en het afronden van Kindergarten ook. Want nu gaan ze echt naar de grote school. Kort gezegd betekent het gewoon dat je kind groot worden en dat gaat gepaard bij velen met de nodige tranen. Natuurlijk waren wij de lerares enorm dankbaar voor wat ze bereikt heeft met Nate sinds Januari. Hij kan inmiddels lezen, schrijven en rekenen zonder al te veel fouten (in het Engels). Dus toen ik haar bedankte voor haar inzet hiervoor kreeg ik een knuffel van haar met de woorden: Dankjewel dat jullie, je zoon met mij gedeeld hebben. Ik heb erg van hem genoten. Hij geeft me kippenvel als ik denk hoe veel en snel hij alles heeft opgepikt en als een sneltrein de rest heeft bijgehaald. Hij komt er wel, ik zal hem missen. Aaaaaahhh, hoe klef de speech ook was maakte het me wel trots. Op de laatste dag heeft hij zelfs nog een oorkonde gekregen. Een keer per maand hebben ze Little Hawk dag. Alle kiinderen moeten dan het school-tshirt aan naar school (een fout groen gebatikt shirt met het school logo erop). Tijdens een ceremonie waar alle leerlingen bij zijn (weet niet precies wat het allemaal inhoudt) houdt de directeur een praatje en worden er oorkondes uitgereikt aan leerlingen voor speciale prestaties. En tijdens de laatste ceremonie heeft Nate een oorkonde voor "Shining Star" gekregen. Ik geloof wel dat moeders er trotser op was dan hij zelf.
Helaas heeft dit geweldige resultaat van hem ook een keerzijde. Nate begint zijn Nederlands te verliezen. Hij spreekt voornamelijk Engels wat op zich logisch is aangezien hij omringd is met Amerikanen waar hij ook komt. Maar ik zou zo graag zien dat ze beiden hun Nederlands behouden. Ik blijf dus stug Nederlands tegen beiden praten en stimuleer Nate dit ook terug te doen. Best vreemd om hem gefrustreerd te zien dat hij de woorden in Nederlands niet meer weet. Hopelijk nu hij behoorlijke tijd thuis is dat het weer een beetje terug komt.
Inmiddels hebben we ook zijn verjaardag gevierd. Was een gezellig feestje met de familie (die tot nog toe maar 1x zijn verjaardag hadden meegemaakt). Denkt inmiddels wel dat hij “King of the world” is want hij is natuurlijk al 6 en weet nu alles hahaha. En we hebben dus vakantie. Helaas is het weer nog niet geweldig geweest. We hebben erg veel regen gehad wat betekent dat we niet buiten kunnen spelen. Wat nog veel erger is, is dat de rivieren aan het overstromen zijn. Verschillende gebieden staan weer onder water. Gelukkig is het nog niet zo erg als 2008, toen verschillende steden volledig tot aan de daken onder water stonden maar dit is ook al erg genoeg. Wij wonen gelukkig niet binnen het overstromingsplan dus hoeven ons niet druk te maken. Behalve over het feit dat we binnen moeten spelen. Maar met wat dozen en dekens heb je een fort en met een tafel vol papier heb je een verftafel. Tot nog toe vermaken we ons dus wel, alhoewel we heel graag naar buiten willen en we het tijd vinden om te kunnen zwemmen.
Verder hebben we gisteren te horen gekregen dat Cindy over een maand weer op training moet. Ze mag dan naar Atlanta, Georgia waar ze weer een week in een hotel verblijft. Helaas valt het midden in het bezoek van mijn ouders wat aan de ene kant niet leuk is maar aan de andere kant ook wel weer juist fijn. Dan zijn we tenminste niet alleen als ze weg is.
Verder gaat alles zijn gangetje. Helaas begint wel mijn rug weer op te spelen. Iets waar ik bang voor was toen ik wist dat ik naar school moest omdat het een te eentonige houding is om weer in de schoolbanken en achter de computer te zitten. Aan het eind van het semester begon hij af en toe op te spelen en sinds vorige week is het weer slecht. Natuurlijk zijn we bang voor een 3e hernia maar voor alsnog voelt het anders. Ook al is er soms uitstraling, heb ik in principe niet veel last als ik rechtop sta en in beweging ben. Van zithouding naar staan geeft problemen en liggen in bed is erg oncomfortabel wat slapen weer onmogelijk maakt. Hopelijk is het dus alleen een soort van spit wat weer wegtrekt, want een hernia operatie kunnen we er nu niet echt bij hebben. Dus de nodige ibuprofen, genoeg beweging en vingers kruisen en hopen dat het werkt….. Zal dus nu ook maar stoppen anders kan ik zo meteen niet meer overeind.