Ons medisch avontuur
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
03 September 2013 | Verenigde Staten, Waterloo
Maar eerst beginnen met de mededeling dat ik op 24 Augustus mijn staatsexamen heb gedaan en hier afgelopen week de uitslag van heb mogen ontvangen. En helaas (wat ik al verwacht had) heb ik het niet gehaald. Ik had een veeeeeeel betere score dan de eerste keer (wat wel fijn was om te zien) maar niet genoeg om te slagen. Dus weer opnieuw denken en plannen hoe we verder gaan. Waar we niet aan gedacht hebben maar wat we de volgende keer wel doen is een ander examen kiezen.
Hier in Amerika hebben ze 2 soorten verpleegkundigen (PN en RN) wat je ongeveer kunt vergelijken met MBO en HBO nivo. Ik heb me (zonder na te denken) ingeschreven voor het RN examen omdat ik HBO onderwijs heb gehad. Maar dat betekent hier ook een stuk meer kennis van ziektes, medicatie en management. De PN is de meer uitvoerende verpleegkundige. Is dus ook wat lager van nivo maar wel nog steeds een verpleegkundige. Dus de volgende keer wil ik proberen het PN examen te halen (wat makkelijker zou moeten zijn) en dan als uitvoerend verpleegkundige een baan te zoeken. Hopelijk kan ik dan ergens later (na wat ervaring opgedaan te hebben in de medische wereld qua ziektes, medicatie en zo) toch nog het RN examen doen en een hogere functie uitoefenen.
Maar het nadenken en plannen van het examen werd volledig aan de kant geschoven na ons schokkend avontuur van afgelopen zaterdag.
Zaterdagmiddag viel Nate met zijn linkerarm door het raampje van de voordeur. We zagen meteen dat het niet goed was dus Cindy greep zijn arm vast om de wond dicht te drukken want het bloed gutste eruit. Snel handdoeken er omheen en afdrukken. In de tussentijd heb ik 911 gebeld. Die waren binnen 5 minuten hier gelukkig want inmiddels had Nate al door 3 handdoeken heen gelekt en had Cindy een flinke plas bloed in haar schoot liggen.
De ambulance medewerkers hebben een drukverband aangelegd en hebben hem vervoerd naar het ziekenhuis. Daar heeft de dokter het drukverband los gemaakt om te kijken en geloof me, het zag er verschrikkelijk uit. Hij had een wond van minstens 10 cm lang en het gaapte open voor zo’n 3 cm. Het is dat er zoveel bloed uitgutste anders had ik zijn botten en spieren en alles kunnen zien.
Ze hebben het meteen weer dichtgemaakt want zagen meteen dat hier een specialist mee moest dealen. Dus alles werd klaar gemaakt voor vervoer. Nate kreeg morfine voor de pijn. Hij deed het overigens ongelofelijk super. Heeft zich zo stoer en moedig door dit alles heen geslagen en heeft maar een paar keer echt geschreeuwd dat het pijn deed en dat was eigenlijk alleen toen ze flink druk uitoefende om de wond dicht te knijpen.
Dus nadat alles gereed was ben ik met Nate in de ambulance naar een universitair ziekenhuis in Minnesota gebracht (ruim 2 uur rijden). Cindy is naar huis gegaan met Kyle om spullen te pakken en te wachten op familie om samen na te komen. Arme Kyle bleef maar zeggen: “Is Nate oke?” want hij had helaas door dat het niet goed was. Hij had ook iets te veel gezien toen de ambulancemedewerkers hier waren. Want op het moment dat de doorweekte handdoeken vervangen werden door drukverband stond meneertje er met zijn neus bovenop.
Aangekomen in Minnesota werd er door nog 3 chirurgen naar de wond gekeken. Zo zielig voor Nate want het deed hem zo veel pijn omdat het zo erg bloedde moest het zo hard afgeknepen worden. Hij deed het echter super. Hij kreeg morfine tegen de pijn en ik probeerde samen met de (kinder) maatschappelijk werker hem te laten ontspannen. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken was hem een soort van puf ademhaling te laten doen. Hij kon zich goed op mij concentreren en het ademhalen lukte goed en hield hem rustig. Er werd me verteld dat er zeker een pees doorgesneden was (wat ik ook al gezien had want die las los) en waarschijnlijk een vertakking van zijn hoofdader. Dus hij moest natuurlijk geopereerd worden. Nadat ik alle papieren had getekend werd hij om 23.00 uur meegenomen voor OK. Om 23.30 uur arriveerde Cindy met de rest van de familie. We mochten wachten in de kamer op de afdeling. Om 02.00 uur kwam de chirurg ons vertellen dat de operatie klaar was. Nate had het super gedaan maar er was wel meer schade dan in eerste instantie gedacht. Hij had de hoofdader geheel doorgesneden, 2 pezen doorgesneden en 2 spieren geraakt. Gelukkig geen zenuwen geraakt. Ze hadden godzijdank alles weer kunnen repareren en hij zal dan naar alle waarschijnlijkheid 100% genezen. Het zal wel een behoorlijke revalidatietijd nodig hebben. Het had ook heel anders af kunnen lopen. Om 03.00 uur kwam Nate terug op de afdeling. Zijn arm dik ingepakt en omhoog gehouden met een constructie tegen zwelling. Hij was nog goed duf van de narcose en pijnmedicatie dus heeft de gehele rest van de nacht geslapen. Wij des te minder. Cindy, Kyle en ik mochten op zijn kamer blijven. Er was een bank waar Cindy met Kyle op gelegen heeft en ik heb in een stoel gezeten. De rest van de familie (zus, oma en 2 neefjes) hebben in de familie wachtkamer geprobeerd te slapen.
Tussen 8.00 en 9.00 klaagde Nate van pijn maar kon (natuurlijk) niet goed aangeven wat voor een pijn het was. Rond 9.00 uur heeft hij valium gekregen. Ook hebben we hem iets anders neergelegd zodat zijn arm beter hing. Dat gaf meteen verlichting en hij kon ook weer relaxen en even slapen.
Om 12.00 uur kreeg hij nogmaals een dosis pijnmedicatie en mochten we (tot mijn grote verbazing) naar huis. Wel met een recept van een narcoseachtige pijnmedicatie + paracetamol. Dus in het autostoeltje. De arm met de stellage (de we meekregen) vastgebonden aan het stoeltje want hij was zo onder invloed dat zijn arm van zijn schoot afviel. Hij heeft gelukkig de gehele terugreis geslapen.
Inmiddels zijn we dus 1,5 dag verder en ben ik verbaasd hoe goed het gaat. Hij heeft weinig tot geen pijn. Geeft alleen soms aan dat de stand van zijn pols niet fijn is. Ze hebben zijn hand in een 90 graden stand gezet met verbinden om zo min mogelijke rek op de gerepareerde pezen en bloedvat te zetten. En het is niet de meest comfortabele houding. Ik heb het zelf geprobeerd en was na 5 minuten al blij dat ik mijn pols weer mocht rekken.
Gelukkig kan hij zijn gedachte verzetten door tv te kijken en te spelen. Ja hij loopt met zijn arm in de lucht door het huis om zijn auto’s of lego te pakken en gaat dan in ons bed zitten om te spelen. Raakt wel snel gefrustreerd omdat dingen niet lukken met 1 arm of omdat hij hulp moet vragen. Daarbij hebben we het idee dat hij last heeft van de narcoseachtige medicatie. Dus het is nu even passen en meten hoe we de pijn onder controle kunnen houden zonder dat hij hier lichamelijk teveel bijwerkingen van heeft. Sinds gisteren eet hij gelukkig ook goed wat helpt tegen de misselijkheid. Zondag was hij nogal misselijk en heeft moeten overgeven wat waarschijnlijk van narcose en pijnmedicatie is.We zijn er nog niet maar gelukkig kunnen we wel zeggen dat deze (voor ons allen) schokkende ervaring goed is afgelopen.
O ja advies aan iedereen van de dokter: mocht je met je arm door glas vallen mag je NOOIT terugtrekken maar wachten tot iemand je eruit kan halen. Ja hoor alsof je op dat moment daar bij nadenkt. Ik zou zelfs uit reflex terugtrekken. Hij zei dit omdat de schade (waarschijnlijk) is aangebracht op het moment dat hij terugtrok. Door het glas heen vallen geeft over het algemeen oppervlakkige wonden maar terugtrekken door het gebroken glas geeft de echte snijwonden.
We zullen er de volgende keer aan proberen te denken dokter alhoewel we niet plannen om dit nog een keer te moeten doen. Nog meerdere momenten op een dag zien Cindy en ik de gapende wond waar het bloed uitgutste en de grote plas bloed in Cindy’s schoot voorbij komen. Geen prettig beeld kan ik je vertellen.
Hier in Amerika hebben ze 2 soorten verpleegkundigen (PN en RN) wat je ongeveer kunt vergelijken met MBO en HBO nivo. Ik heb me (zonder na te denken) ingeschreven voor het RN examen omdat ik HBO onderwijs heb gehad. Maar dat betekent hier ook een stuk meer kennis van ziektes, medicatie en management. De PN is de meer uitvoerende verpleegkundige. Is dus ook wat lager van nivo maar wel nog steeds een verpleegkundige. Dus de volgende keer wil ik proberen het PN examen te halen (wat makkelijker zou moeten zijn) en dan als uitvoerend verpleegkundige een baan te zoeken. Hopelijk kan ik dan ergens later (na wat ervaring opgedaan te hebben in de medische wereld qua ziektes, medicatie en zo) toch nog het RN examen doen en een hogere functie uitoefenen.
Maar het nadenken en plannen van het examen werd volledig aan de kant geschoven na ons schokkend avontuur van afgelopen zaterdag.
Zaterdagmiddag viel Nate met zijn linkerarm door het raampje van de voordeur. We zagen meteen dat het niet goed was dus Cindy greep zijn arm vast om de wond dicht te drukken want het bloed gutste eruit. Snel handdoeken er omheen en afdrukken. In de tussentijd heb ik 911 gebeld. Die waren binnen 5 minuten hier gelukkig want inmiddels had Nate al door 3 handdoeken heen gelekt en had Cindy een flinke plas bloed in haar schoot liggen.
De ambulance medewerkers hebben een drukverband aangelegd en hebben hem vervoerd naar het ziekenhuis. Daar heeft de dokter het drukverband los gemaakt om te kijken en geloof me, het zag er verschrikkelijk uit. Hij had een wond van minstens 10 cm lang en het gaapte open voor zo’n 3 cm. Het is dat er zoveel bloed uitgutste anders had ik zijn botten en spieren en alles kunnen zien.
Ze hebben het meteen weer dichtgemaakt want zagen meteen dat hier een specialist mee moest dealen. Dus alles werd klaar gemaakt voor vervoer. Nate kreeg morfine voor de pijn. Hij deed het overigens ongelofelijk super. Heeft zich zo stoer en moedig door dit alles heen geslagen en heeft maar een paar keer echt geschreeuwd dat het pijn deed en dat was eigenlijk alleen toen ze flink druk uitoefende om de wond dicht te knijpen.
Dus nadat alles gereed was ben ik met Nate in de ambulance naar een universitair ziekenhuis in Minnesota gebracht (ruim 2 uur rijden). Cindy is naar huis gegaan met Kyle om spullen te pakken en te wachten op familie om samen na te komen. Arme Kyle bleef maar zeggen: “Is Nate oke?” want hij had helaas door dat het niet goed was. Hij had ook iets te veel gezien toen de ambulancemedewerkers hier waren. Want op het moment dat de doorweekte handdoeken vervangen werden door drukverband stond meneertje er met zijn neus bovenop.
Aangekomen in Minnesota werd er door nog 3 chirurgen naar de wond gekeken. Zo zielig voor Nate want het deed hem zo veel pijn omdat het zo erg bloedde moest het zo hard afgeknepen worden. Hij deed het echter super. Hij kreeg morfine tegen de pijn en ik probeerde samen met de (kinder) maatschappelijk werker hem te laten ontspannen. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken was hem een soort van puf ademhaling te laten doen. Hij kon zich goed op mij concentreren en het ademhalen lukte goed en hield hem rustig. Er werd me verteld dat er zeker een pees doorgesneden was (wat ik ook al gezien had want die las los) en waarschijnlijk een vertakking van zijn hoofdader. Dus hij moest natuurlijk geopereerd worden. Nadat ik alle papieren had getekend werd hij om 23.00 uur meegenomen voor OK. Om 23.30 uur arriveerde Cindy met de rest van de familie. We mochten wachten in de kamer op de afdeling. Om 02.00 uur kwam de chirurg ons vertellen dat de operatie klaar was. Nate had het super gedaan maar er was wel meer schade dan in eerste instantie gedacht. Hij had de hoofdader geheel doorgesneden, 2 pezen doorgesneden en 2 spieren geraakt. Gelukkig geen zenuwen geraakt. Ze hadden godzijdank alles weer kunnen repareren en hij zal dan naar alle waarschijnlijkheid 100% genezen. Het zal wel een behoorlijke revalidatietijd nodig hebben. Het had ook heel anders af kunnen lopen. Om 03.00 uur kwam Nate terug op de afdeling. Zijn arm dik ingepakt en omhoog gehouden met een constructie tegen zwelling. Hij was nog goed duf van de narcose en pijnmedicatie dus heeft de gehele rest van de nacht geslapen. Wij des te minder. Cindy, Kyle en ik mochten op zijn kamer blijven. Er was een bank waar Cindy met Kyle op gelegen heeft en ik heb in een stoel gezeten. De rest van de familie (zus, oma en 2 neefjes) hebben in de familie wachtkamer geprobeerd te slapen.
Tussen 8.00 en 9.00 klaagde Nate van pijn maar kon (natuurlijk) niet goed aangeven wat voor een pijn het was. Rond 9.00 uur heeft hij valium gekregen. Ook hebben we hem iets anders neergelegd zodat zijn arm beter hing. Dat gaf meteen verlichting en hij kon ook weer relaxen en even slapen.
Om 12.00 uur kreeg hij nogmaals een dosis pijnmedicatie en mochten we (tot mijn grote verbazing) naar huis. Wel met een recept van een narcoseachtige pijnmedicatie + paracetamol. Dus in het autostoeltje. De arm met de stellage (de we meekregen) vastgebonden aan het stoeltje want hij was zo onder invloed dat zijn arm van zijn schoot afviel. Hij heeft gelukkig de gehele terugreis geslapen.
Inmiddels zijn we dus 1,5 dag verder en ben ik verbaasd hoe goed het gaat. Hij heeft weinig tot geen pijn. Geeft alleen soms aan dat de stand van zijn pols niet fijn is. Ze hebben zijn hand in een 90 graden stand gezet met verbinden om zo min mogelijke rek op de gerepareerde pezen en bloedvat te zetten. En het is niet de meest comfortabele houding. Ik heb het zelf geprobeerd en was na 5 minuten al blij dat ik mijn pols weer mocht rekken.
Gelukkig kan hij zijn gedachte verzetten door tv te kijken en te spelen. Ja hij loopt met zijn arm in de lucht door het huis om zijn auto’s of lego te pakken en gaat dan in ons bed zitten om te spelen. Raakt wel snel gefrustreerd omdat dingen niet lukken met 1 arm of omdat hij hulp moet vragen. Daarbij hebben we het idee dat hij last heeft van de narcoseachtige medicatie. Dus het is nu even passen en meten hoe we de pijn onder controle kunnen houden zonder dat hij hier lichamelijk teveel bijwerkingen van heeft. Sinds gisteren eet hij gelukkig ook goed wat helpt tegen de misselijkheid. Zondag was hij nogal misselijk en heeft moeten overgeven wat waarschijnlijk van narcose en pijnmedicatie is.We zijn er nog niet maar gelukkig kunnen we wel zeggen dat deze (voor ons allen) schokkende ervaring goed is afgelopen.
O ja advies aan iedereen van de dokter: mocht je met je arm door glas vallen mag je NOOIT terugtrekken maar wachten tot iemand je eruit kan halen. Ja hoor alsof je op dat moment daar bij nadenkt. Ik zou zelfs uit reflex terugtrekken. Hij zei dit omdat de schade (waarschijnlijk) is aangebracht op het moment dat hij terugtrok. Door het glas heen vallen geeft over het algemeen oppervlakkige wonden maar terugtrekken door het gebroken glas geeft de echte snijwonden.
We zullen er de volgende keer aan proberen te denken dokter alhoewel we niet plannen om dit nog een keer te moeten doen. Nog meerdere momenten op een dag zien Cindy en ik de gapende wond waar het bloed uitgutste en de grote plas bloed in Cindy’s schoot voorbij komen. Geen prettig beeld kan ik je vertellen.
-
03 September 2013 - 14:14
Cindy:
Ach erm. Wat zielig. en wat een avontuur.Dat moet je inderdaad niet te vaak meemaken. Heel veel beterschap. En voor jullie sterkte met het verwerken van alle trammelant!! -
03 September 2013 - 14:45
Simone:
JEEEMIG Wendy, jullie mam vertelde me dit gisteren al toen ik haar tegen kwam bij Kerkeböske en toen kreeg ik er al een dreuge bek van maar als ik het verhaal zo zit te lezen krijg ik gewoon kippenvel en een knoop in m'n maag....pure horror zeg!! Dat beeld zul je inderdaad nog vaak voor ogen zien denk ik....pffff......... Maar hopen dat de artsen gelijk hebben en het inderdaad helemaal herstelt en anders leer je daar ook wel weer mee leven want het had zeker heel anders af kunnen lopen. Niet aan denken. Geef hem (en jullie zelf!) maar een dikke knuffel. Sjors en Marijn waren zwaar onder de indruk toen ik dit vertelde en ze willen graag een kaartje sturen want dat kan toch hè, helemaal naar Amerika?! Ja natuurlijk! Balen van je examen trouwens maar wel een strak plan om de volgende keer het andere examen te doen. Dat kun jij met 2 vingers in je neus!!
Luf&kisses! -
03 September 2013 - 15:12
Blokske Ellen:
Tjonge, das me wat.....we wensen Nate en jullie veel beterschap!
Gr jep versteegenkorsten -
03 September 2013 - 16:46
Jean En Lei:
Jammer dat je niet geslaagd bent.
Wat een avontuur dat jullie beleefd hebben met Nate,
heel veel sterkte ermee en beterschap.
groeten uit helden. -
03 September 2013 - 18:17
Wiesje En Ton:
Het geluk lacht jullie echt niet toe,wat een toestanden.
Wij wensen Nate en jullie heel veel sterkte en beterschap.
Wendy en weer balen van je examen.
De volgende keer lukt het vast wel.
Groetjes uit Helden -
04 September 2013 - 13:48
Dorothe:
Medisch Centum West Dames! Jeetje wat een verhaal.
Gelukkig dat het allemaal goed komt! Doe hem maar lekker verwennen!
Liefs en beterschap, Dorothé -
06 September 2013 - 17:54
Yvonne Michielsen:
Hoezo ben je dan niet geslaagd?! Na zo'n horrorverhaal en jullie handelen zou dat geen probleem moeten zijn... Succes met het andere examen dan maar... En heel veel beterschap voor Nate! En sterkte voor jullie allemaal om dit avontuur een plekje te geven.
Liefs, Yvonne -
06 September 2013 - 19:53
Giel En Martine:
Hoi Wendy en Cindy,
Dit is een verhaal waar je stil van wordt. Gelukkig heeft Nate een goede engelbewaarder bij zich.
Veel beterschap en sterkte,
Giel en Martine -
06 September 2013 - 21:10
Miriam:
Oh god...wat een vreselijke gebeurtenis!Nachtmerrie van iedere ouder....maar goed dst het zo is afgelooen..100 procent genezing...pffff ...boffen.En Nate..je hebt t kei goed gedaan...ik ben trots op jou!!!! Beterschap en snel alles vergeten hoor.....dikke kus voor jullie allemaal XXXXXXXXXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
