Nieuwe uitdaging
Door: Wendy Sillekens
Blijf op de hoogte en volg Wendy
21 Juni 2014 | Verenigde Staten, Waterloo
We zijn tot nog toe altijd erg open geweest over onze avonturen en belevenissen in Amerika. Dat is nu dus niet anders. Alleen zal dit geen leuk blog zijn om te lezen. Momenteel staan we voor de grootste uitdaging in ons leven tot nog toe.
Maar ik zal even terug gaan naar het begin.
Ik heb mijn spring semester afgerond en beide vakken met een A kunnen afsluiten dus dat was wel fijn. Mijn rug doet het super. De tintelingen in mijn been zijn volledig verdwenen en ik kan alles weer. Ben inmiddels ook ontslagen door neuroloog.
Nate heeft zijn First Grade afgesloten. Hij heeft het super gedaan en is met vlag en wimpel over naar Second Grade.
Kyle heeft erg zin om naar preschool te gaan en heeft dus ook afscheid genomen op het dagverblijf.
Na de zomer mag hij 4 volle dagen naar preschool.
Tot nog toe geen woord over ons visum dus is het nog onzeker of ik na de zomer vakantie nog terug naar school moet.
Maar terug naar onze huidige uitdaging. Cindy had last van wat rugpijn wat wij dachten dat kwam van het werk (te veel tillen enzo). Uiteindelijk kwamen ze er bij het bloedplasma geven achter dat haar bloeddruk aan de hoge kant was dus toch maar naar de arts voor controle.
Arts liet een scan maken omdat de rugpijn nog steeds aanwezig was. Hieruit bleek dat ze in beide nieren 2 steentjes had zitten. Deze waren klein genoeg (volgens uroloog) zodat ze er vanzelf uit zouden komen. Er was er een die 0,5 cm was die misschien problemen op kon leveren dus daar zou hij naar kijken. Echter in dezelfde week werd de pijn zo hevig dat we terug moesten voor een scan. Hieruit bleek dat 1 steen vast zat op weg van de nier naar de blaas. De nier was ontstoken en er moest dus meteen actie ondernomen worden. Op 29 mei is via een spoedoperatie de steen verwijderd (die uiteindelijk 2 cm was) en heeft ze flink wat antibiotica gekregen voor de infectie.
Alles leek ineens ook een stuk beter te gaan na de operatie. De pijn was weg en ze voelde zich een stuk beter. Helaas was dit echter van korte duur. 4 dagen later begon de pijn in alle hevigheid aan de linkerkant op te zetten. Wij dachten dus dat de stenen daar aan ’t verplaatsen waren dus ze werd weer terug gestuurd naar het ziekenhuis voor een nieuwe scan. De stenen uit de linkernier bleken verdwenen te zijn dus daar kon de pijn niet vandaan komen.
Arts zag wel dat de andere nier nog steeds gezwollen en geïnfecteerd was. En hij wilde haar doorsturen naar een ander ziekenhuis. Dit vonden we wel raar maar is hier niet ongebruikelijk. Hier gingen een paar dagen overheen totdat de pijn niet uit te houden was en we naar de eerste hulp zijn gegaan. Hier kregen we dus het nieuws waarom de arts ons naar een ander ziekenhuis wilde sturen. De laatste scan (die geen steentjes meer liet zien) liet een verontrustend plekje op de lever en darm zien. We waren dus op weg naar een oncoloog zonder dat we hierover waren ingelicht.
Uiteindelijk heeft onze eigen huisarts de zaken wat versneld en heeft ze op 13 juni een lever punctie gehad. Met goede pijnmedicatie zijn we dezelfde dag nog naar huis gekomen.
De dag erna kreeg ze koorts en heb ik gebeld (volgens instructie). Er werd geadviseerd om naar eerste hulp te komen. Uit een scan bleek dat er bloed in de buikholte zat, waarvan ze dachten dat dit van de leverpunctie afkwam. Ook bleef ze koorts houden wat betekende dat er een infectie zat. Het was niet duidelijk of de lever nog steeds bloedde en omdat er geen specialist in huis werd, werd ze naar het universitair ziekenhuis in Iowa City gestuurd (1,5 uur hier vandaan).
In de 5 uren dat we in het ziekenhuis waren ging Cindy zo snel en hard achteruit dat ik er over twijfelde of ze het nog zou redden. Haar hemoglobine was ook enorm gezakt waardoor ze 2 zakjes bloed heeft gekregen. Cindy’s zus heeft de kinderen opgehaald en ik ben naar Iowa City gereden (om 02.00 uur ’s morgens). Cindy is met de ambulance met zwaailichten gebracht.
In Iowa City maakte ze zich meer zorgen over de infectie dan over de bloeding. Aangezien haar vitale functies al 3 uren stabiel waren leek het erop dat er geen bloeding meer was.
Zondag heeft Cindy niet echt meegemaakt. Ze heeft veel geslapen. Ze hebben pijnmedicatie en HEEL VEEL antibiotica via het infuus gegeven en uiteindelijk is de koorts gezakt en leek ‘t weer wat beter te gaan.
Op maandag ben ik weer teruggereden naar Waterloo om de kinderen op te halen. We zouden een nachtje thuis slapen en dan terug naar Iowa City gaan om daar in een motel te verblijven.
De doktoren hadden nl al gezegd dat ze waarschijnlijk wel een weekje daar moest blijven om duidelijk te krijgen wat er gaande was.
Natuurlijk (zul je altijd zien) lag ik net met de kinderen in bed toen de weerradio afging dat er een tornado waarschuwing was. Dus met zijn allen in de auto en weer naar schoonzus (die wel een kelder hebben) en daar verbleven. Om 23.00 uur was de waarschuwing weer over maar waren we inmiddels zo moe dat we op de bank zijn blijven slapen.
Op dinsdag ochtend weer naar Iowa City maar nu met de kinderen. Cindy voelde zich iets beter maar was nog erg zwak. Op woensdag kreeg ik bericht dat het gastverblijf in het ziekenhuis ruimte voor ons had dus maar weer alles ingepakt en maar weer alles verhuisd. Maar nu zaten we in ieder geval heel dichtbij en konden we wat makkelijker op en neer naar Cindy.
Uiteindelijk kregen we op donderdag het nieuws wat we de hele week al verwachtte maar toch niet wilde horen.
Cindy heeft dikke darm kanker met uitzaaiingen in haar lymfe stelstel en onderrug.
Omdat het lymfe stelsel niet goed genoeg zijn werk kan doen vanwege de uitzaaiingen kan het zijn vocht niet goed kwijt. Dit betekent dat er vocht in de longen zit. Hierdoor neemt ze niet genoeg zuurstof op waardoor ze dus aan de zuurstof zit 24 uur per dag.
We zijn inmiddels thuis met hele goede pijnmedicatie en een zuurstof machine. Komende week begint haar behandeling. Op woensdag plaatsen ze een kastje onder haar huid waardoor ze de chemotherapie gaat ontvangen. Op donderdag ochtend krijg ze haar eerste chemo.
Hoe en wat de toekomst ons gaat brengen is nog onduidelijk.
We zullen vechten zo hard we kunnen om ook deze uitdaging te overwinnen.
Maar ik zal even terug gaan naar het begin.
Ik heb mijn spring semester afgerond en beide vakken met een A kunnen afsluiten dus dat was wel fijn. Mijn rug doet het super. De tintelingen in mijn been zijn volledig verdwenen en ik kan alles weer. Ben inmiddels ook ontslagen door neuroloog.
Nate heeft zijn First Grade afgesloten. Hij heeft het super gedaan en is met vlag en wimpel over naar Second Grade.
Kyle heeft erg zin om naar preschool te gaan en heeft dus ook afscheid genomen op het dagverblijf.
Na de zomer mag hij 4 volle dagen naar preschool.
Tot nog toe geen woord over ons visum dus is het nog onzeker of ik na de zomer vakantie nog terug naar school moet.
Maar terug naar onze huidige uitdaging. Cindy had last van wat rugpijn wat wij dachten dat kwam van het werk (te veel tillen enzo). Uiteindelijk kwamen ze er bij het bloedplasma geven achter dat haar bloeddruk aan de hoge kant was dus toch maar naar de arts voor controle.
Arts liet een scan maken omdat de rugpijn nog steeds aanwezig was. Hieruit bleek dat ze in beide nieren 2 steentjes had zitten. Deze waren klein genoeg (volgens uroloog) zodat ze er vanzelf uit zouden komen. Er was er een die 0,5 cm was die misschien problemen op kon leveren dus daar zou hij naar kijken. Echter in dezelfde week werd de pijn zo hevig dat we terug moesten voor een scan. Hieruit bleek dat 1 steen vast zat op weg van de nier naar de blaas. De nier was ontstoken en er moest dus meteen actie ondernomen worden. Op 29 mei is via een spoedoperatie de steen verwijderd (die uiteindelijk 2 cm was) en heeft ze flink wat antibiotica gekregen voor de infectie.
Alles leek ineens ook een stuk beter te gaan na de operatie. De pijn was weg en ze voelde zich een stuk beter. Helaas was dit echter van korte duur. 4 dagen later begon de pijn in alle hevigheid aan de linkerkant op te zetten. Wij dachten dus dat de stenen daar aan ’t verplaatsen waren dus ze werd weer terug gestuurd naar het ziekenhuis voor een nieuwe scan. De stenen uit de linkernier bleken verdwenen te zijn dus daar kon de pijn niet vandaan komen.
Arts zag wel dat de andere nier nog steeds gezwollen en geïnfecteerd was. En hij wilde haar doorsturen naar een ander ziekenhuis. Dit vonden we wel raar maar is hier niet ongebruikelijk. Hier gingen een paar dagen overheen totdat de pijn niet uit te houden was en we naar de eerste hulp zijn gegaan. Hier kregen we dus het nieuws waarom de arts ons naar een ander ziekenhuis wilde sturen. De laatste scan (die geen steentjes meer liet zien) liet een verontrustend plekje op de lever en darm zien. We waren dus op weg naar een oncoloog zonder dat we hierover waren ingelicht.
Uiteindelijk heeft onze eigen huisarts de zaken wat versneld en heeft ze op 13 juni een lever punctie gehad. Met goede pijnmedicatie zijn we dezelfde dag nog naar huis gekomen.
De dag erna kreeg ze koorts en heb ik gebeld (volgens instructie). Er werd geadviseerd om naar eerste hulp te komen. Uit een scan bleek dat er bloed in de buikholte zat, waarvan ze dachten dat dit van de leverpunctie afkwam. Ook bleef ze koorts houden wat betekende dat er een infectie zat. Het was niet duidelijk of de lever nog steeds bloedde en omdat er geen specialist in huis werd, werd ze naar het universitair ziekenhuis in Iowa City gestuurd (1,5 uur hier vandaan).
In de 5 uren dat we in het ziekenhuis waren ging Cindy zo snel en hard achteruit dat ik er over twijfelde of ze het nog zou redden. Haar hemoglobine was ook enorm gezakt waardoor ze 2 zakjes bloed heeft gekregen. Cindy’s zus heeft de kinderen opgehaald en ik ben naar Iowa City gereden (om 02.00 uur ’s morgens). Cindy is met de ambulance met zwaailichten gebracht.
In Iowa City maakte ze zich meer zorgen over de infectie dan over de bloeding. Aangezien haar vitale functies al 3 uren stabiel waren leek het erop dat er geen bloeding meer was.
Zondag heeft Cindy niet echt meegemaakt. Ze heeft veel geslapen. Ze hebben pijnmedicatie en HEEL VEEL antibiotica via het infuus gegeven en uiteindelijk is de koorts gezakt en leek ‘t weer wat beter te gaan.
Op maandag ben ik weer teruggereden naar Waterloo om de kinderen op te halen. We zouden een nachtje thuis slapen en dan terug naar Iowa City gaan om daar in een motel te verblijven.
De doktoren hadden nl al gezegd dat ze waarschijnlijk wel een weekje daar moest blijven om duidelijk te krijgen wat er gaande was.
Natuurlijk (zul je altijd zien) lag ik net met de kinderen in bed toen de weerradio afging dat er een tornado waarschuwing was. Dus met zijn allen in de auto en weer naar schoonzus (die wel een kelder hebben) en daar verbleven. Om 23.00 uur was de waarschuwing weer over maar waren we inmiddels zo moe dat we op de bank zijn blijven slapen.
Op dinsdag ochtend weer naar Iowa City maar nu met de kinderen. Cindy voelde zich iets beter maar was nog erg zwak. Op woensdag kreeg ik bericht dat het gastverblijf in het ziekenhuis ruimte voor ons had dus maar weer alles ingepakt en maar weer alles verhuisd. Maar nu zaten we in ieder geval heel dichtbij en konden we wat makkelijker op en neer naar Cindy.
Uiteindelijk kregen we op donderdag het nieuws wat we de hele week al verwachtte maar toch niet wilde horen.
Cindy heeft dikke darm kanker met uitzaaiingen in haar lymfe stelstel en onderrug.
Omdat het lymfe stelsel niet goed genoeg zijn werk kan doen vanwege de uitzaaiingen kan het zijn vocht niet goed kwijt. Dit betekent dat er vocht in de longen zit. Hierdoor neemt ze niet genoeg zuurstof op waardoor ze dus aan de zuurstof zit 24 uur per dag.
We zijn inmiddels thuis met hele goede pijnmedicatie en een zuurstof machine. Komende week begint haar behandeling. Op woensdag plaatsen ze een kastje onder haar huid waardoor ze de chemotherapie gaat ontvangen. Op donderdag ochtend krijg ze haar eerste chemo.
Hoe en wat de toekomst ons gaat brengen is nog onduidelijk.
We zullen vechten zo hard we kunnen om ook deze uitdaging te overwinnen.
-
22 Juni 2014 - 00:45
Anja:
Oh wow, Wendy en Cindy,
Dit is echt kl* , en echt balen.
Het enige wat ik vanuit Holland kan doen is een kaarsje branden,
En dat ga ik zeker doen.
Heel heel veel sterkte en op z'n Brabant: HOU JE TAAI
Xxx Anja de Kort ( "oude" nachtdienst Haarendael) -
22 Juni 2014 - 08:30
Moniek Bos:
Hoi allemaal samen,
JTEEEEE Wat heftig allemaal. Het vergt heel veel veerkracht om hier mee om te gaan en zeker na alle tegenslagen die jullie tot nu toe gehad hebben dus van ons allemaal heel veel sterkte toegewenst en we zullen aan jullie denken.
groetjes Moniek -
22 Juni 2014 - 08:50
Miriam:
Non de jeu..what the f ★...ben met heel mijn hart bij jullie!!!zal al mijn energie naar je toe sturen Cindy...get better you are a fither so I think positive!!!!! Wendy,jij zal alles moeten dragen...ook voor de kids.....maar ook jij hebt oerktacht is gebleken....ik hou van jullie...heel veel sterkte deze periode...big hughs an kissis!!!!! Love Miriam -
22 Juni 2014 - 11:33
Hedje:
Jeetje..heftig... tranen in mn ogen bij het lezen van wat jullie nu weer meemaken. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en kracht toe..Denk aan jullie xx -
22 Juni 2014 - 13:26
Neeltje:
Oooooww lieve mensen, wat een nieuws! Ik schrik me rot! Heel veel sterkte en kracht toegewenst voor jullie allemaal! Ik denk aan jullie... Xx neeltje -
22 Juni 2014 - 17:22
Mientje....:
Hallo, Wendy,Cindy, Nate Kyle..
Wat een verhaal, teveel gedachte en wat moet je zeggen.
Weet dat we aan jullie denken en een kaarsje zullen branden.
Veel sterkte samen in deze heftige dagen en met alles wat er nog komen gaat.
Dikke knuffel en we denken aan jullie.
Mientje,Wiel* Ellen,Jacky,Kim*,Bo,Roel,Tanja,Jesse,Jevi,Linda & Roel -
22 Juni 2014 - 21:20
Jo En Thea Van Der Sterren:
Hallo Cindy, Wendy, Nate en Kyle,
Wat n afschuwelijk bericht voor Cindy en ook voor jullie allemaal, plotsklaps staat jullie leven, wat toch al niet gemakkelijk was, helemaal op z'n kop!!!
We hopen dat jullie samen deze heftige strijd tegen deze sluipmoordenaar aangaan en we weten dat jullie dit zeker zullen kunnen!!!
Positief blijven, hoe moeilijk t ook soms zal zijn, is de beste medicijn tegen deze vreselijke ziekte!!!
We willen jullie n gedicht meegeven wat jullie hiervoor misschien wat steun biedt.
De zonnebloem
Kijk naar de zonnebloem,
die keert zich naar het felle licht
en heeft van alle bloemen het zonnigste gezicht.
En als het nu eens donker is, na een grijze grauwe nacht,
kijk dan naar de zonnebloem ,
die geeft jullie nieuwe KRACHT!!!!
We denken aan jullie.
Lieve groetjes Jo en Thea van der Sterren en kids -
23 Juni 2014 - 14:46
Anke:
Dit is toch niet normaal meer, jezus wat een toestanden weer, ik denk aan jullie vanuit Nederland n ls ik wat voor jullie kan betekenen dan hoor ik het graag! Wat een gedoe zeg nu hou jullie taai!
Liefs ANke en fam natuurlijk -
23 Juni 2014 - 21:33
Jolanda:
Och lieve mensen,
Wat 'n vreselijk nieuws, wij hebben er geen woorden voor...
Onze gedachten zijn bij jullie. Wat maken jullie veel mee in de afgelopen paar jaar.
Veel kracht gewenst om deze uitdaging in te gaan en door te gaan !
Lieve groeten, Martien & Jolanda
-
27 Juni 2014 - 03:15
Harrie And Toos:
Hello Wendy,Cindy,Nate and Kyle.
We will be thinking about all of you.
All the best.
Big Hugs.
Toos and Harrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
