We zijn er klaar voor/ klaar mee

En dan is het eindelijk zover. Morgen gaat het gebeuren. We kregen binnen 3 dagen al goedkeuring van de verzekering (waarschijnlijk omdat ik te duur wordt aan eerste hulp kosten en narcotica medicatie haha). Dus afspraak met huisarts en de opname afdeling werd gemaakt. In de tussentijd was ikzelf al begonnen met het afbouwen van de medicatie. Aangezien het, volgens de huisarts, beide verslavende medicatie was had ik niet zo’n zin in afkickverschijnselen net na de operatie. Dus zowel mijn valium als narcotica ging in de afbouw. Nou dat heb ik geweten. Ontzettend misselijk werd ik ervan en mijn hoofd heeft dagen op explosie gestaan. Ik kan me nu dan ook goed voorstellen dat verslaafden terugvallen in hun verslaving. Ik heb een paar momenten gehad waar mijn hoofd zo’n pijn deed dat ik bijna een tablet pakte om er maar vanaf te zijn. Maar we hebben doorgezet en ben nu een week van alle medicatie af. Op zich is de pijn niet zo hevig meer dan in het begin en dus te doen maar is het de uitstraling in mijn been die het irritant maakt. Ik heb een doof, tintelend, stekend gevoel door mijn hele been lopen. En als ik gezeten heb of een verkeerde beweging maak schiet er een pijnscheut door mijn been alsof ze het met messen bewerken. En dat heeft dan weer een paar uur nodig om weg te trekken. Dus al met al goed dat het verholpen wordt. En nu maar hopen dat we er daarna dan ook vanaf zijn.
Ik moest dus naar de huisarts voor een lichamelijk onderzoek want de procedure hier is dat je huisarts goedkeuring moet geven voor operatie. Nu hebben wij een super lieve, leuke vrouwelijke huisarts die erg begaan is met haar patiënten dus dat zat wel snor. Nadat ze de normale controles had gedaan vroeg ze me of ik normaal gesproken (voordat ik rugklachten had) een 2 verdiepingen trap kon lopen zonder te stoppen. Dat kan ik nu ook nog wel hoor dus weet niet precies wat je bedoeld? Nou dat was dus de indicatie om te beoordelen of ik fit genoeg was voor OK. Ja dus.
De dag erna mocht ik naar opname. Ik was al bang dat dit de nodige tijd in beslag ging nemen aangezien ze geen gegevens van me hebben. Had voor mijn huisarts wel al een 10 pagina medische historie moeten invullen maar dit moest natuurlijk onderdeel voor onderdeel nogmaals gecheckt worden.
Komen we op het punt van invullen wie mijn eerste contact persoon was. Dus ik geef Cindy’s naam en nummer. Zegt de verpleegkundige: “Hoe is zij met jou gerelateerd? ”
Ik: Ze is mijn vrouw
Zij: Huh?
Ik: Schrijf maar neer partner (zucht, nog steeds te moeilijk)
Daarna zegt ze: Aangezien je nog te maken hebt met maandelijkse perikelen moeten we een zwangerschapstest doen om er zeker van te zijn dat je niet zwanger bent.
Ik: Ik ben niet zwanger
Zij: Dat weet je nooit zeker
Ik: Ja hoor, dat weet ik zeker
Zij: Je weet niet hoe vaak wij meemaken dat vrouwen verrast worden en toch zwanger zijn zonder dat ze het zelf weten.
Ik: Geloof me, ik ben niet zwanger. Hij (ik had Kyle bij me) komt uit een schaaltje. 200% zeker dat ik niet zwanger ben.
Zij: Huh? Watblief?
Ik: Geef me dat potje maar, dan pies ik er wel in. Zijn we sneller klaar.
Toen maakte ze zich druk over het feit dat er een röntgen voor mijn longen was aangevraagd. Dit werd normaal alleen voor mensen boven de 50 gedaan. Nadat ze het al 2x was gaan vragen zei ik heel bleu: misschien omdat er nog geen gegevens van mij bekend zijn, en ze iets willen hebben ter vergelijking indien nodig? Oh ja, dat was misschien wel zo. Dus naar röntgen voor foto. Daarna naar lab voor mijn potje en een bloeddonatie voor controle. Zegt ze doodleuk. Je moet nog wel een keer terug komen voor de kruisproef. Sorry? Ja we zijn verplicht die binnen 48 uur van OK nogmaals te doen. Dus oftewel ik moest in het weekend terugkomen of 30 minuten eerder dan mijn officiële opname tijd. Doe dat maar, ik heb geen zin hier het mijn tijd in het weekend ook nog te verdoen. Dus mag ik me morgenvroeg om 4.30 uur melden voor opname. Mijn OK staat gepland voor 7.00 uur en als alles goed verloopt mag ik ’s middags weer naar huis.

Maar het heeft ook een positieve kant dat ik thuis ben met mijn rug. Aangezien we een verschrikkelijke winter hebben is het beroerd op de weg dus ben ik blij dat ik dat niet hoef. Want dan ben ik echt nog een Europese watje en krijg het nog steeds spaans benauwd als mijn auto begint te schuiven en je richting andere auto’s of de berm gaat. Of als de auto voor je ineens dwars over de weg schuift. Nee geef mij maar normale weersomstandigheden om in te rijden. We zitten sinds afgelopen week weer in een Arctische luchtstroom wat weer temperaturen van -20C geeft en gevoelstemperaturen van -30C. Helaas hadden we net voor deze luchtstroom regen en ijzel gehad dus lag er een 5 cm ijslaag op de weg die nergens naar toe gaat met deze temperaturen. Zout strooien heeft weinig effect want het is te koud. Afgelopen vrijdag en gisteren zijn er weer 2 sneeuwstormen voorbij gekomen waardoor we vrijdag 8 cm hebben mogen toevoegen en gisteren nog eens 12 cm. Zucht. Lijkt wel of er nooit een einde komt aan de winter. Het is inmiddels Maart en we gaan record temperaturen van -30C tegemoet vannacht. Morgen wordt het maximaal -15C. Aan het eind van de week gaan we gelukkig richting 0C. Dat is al erg fijn. Te bedenken dat voor ons volgend weekend de zomertijd in gaat!
Nu zijn wij niet de enige die klagen over het weer. De echte Iowa bewoners (die veel gewend zijn qua winter) vinden het nu ook echt genoeg. Het constant binnen zitten, sluitingen van scholen, etc. begint erg te vervelen. Maar ook de negatieve kanten van het slechte weer. De temperatuur en het zout is erg slecht voor de auto’s, bevriezingen van leidingen, het water (als het dan een beetje dooit) dat geen kant op kan want de grond is 50 cm diep bevroren waardoor je overstromingen krijgt en dan met al die sneeuw niet eens een sneeuwpop kunnen maken omdat je binnen 15 minuten als onderkoelingsverschijnselen krijgt. Na gisteren zitten we voor deze winter op een sneeuw totaal van 1.55 m (normaal is 80 cm) en hebben we al 43 dagen van -18C of kouder gehad (15 is normaal).
Wij merken het voornamelijk aan de kids. Die zijn het zo beu om binnen te zitten. Op school mogen ze tijdens het speelkwartier niet naar buiten omdat het gezien onderkoeling te gevaarlijk is. Dus hij is er ook helemaal klaar mee. Ondanks het weer doet Nate het wel super op school. Hij heeft zijn taal/lees begeleidingsles afgesloten met een nivo hoger dan zijn klasgenoten. Heeft in het eerste 2 periodes van de 1e klas iedereen verbaasd met de sprongen die hij heeft gemaakt en zit nu op het al zo goed als op het nivo wat wenselijk is voor het eind van het jaar. En dat met nog ruim 3 maanden te gaan. Dus super trots op onze grote vent. Maar ja, je moet ook hard aan de slag als je dokter, en brandweer en ijshockeyer wilt worden.

In de tussentijd dat ik thuis samen met Kyle probeer alles onder controle te houden is Cindy druk aan ’t werk. Het is weer de tijd van het jaar om de winkel zomerklaar te maken wat vooral betekent lange dagen maken. Ze is 3 weken geleden voor 5 dagen naar Minnesota geweest om daar met haar team de winkel mee te helpen. Voor haar erg vervelend om van huis weg te moeten en dan ook nog zo’n lange dagen te moeten maken. Daarna geen tijd om bij te komen omdat de eigen winkel ook klaar gemaakt moet worden. Dus inmiddels uitgeput en wel ziet de winkel er weer op en top uit met het tuinmeubilair, de grasmaaiers en al ’t andere zomerspul. Nu het weer nog.
Inmiddels is mijn blog alweer zo lang geworden dat het waarschijnlijk weer niet te lezen is qua lettertype dus zal ik maar stoppen.
Ik hou jullie op de hoogte.