Eind 2013 / begin 2014

En voor je het weet is het al 2014 en zijn de feestdagen weer achter de rug dus zullen we maar weer eens een update geven want er is al weer veel gebeurd. Allereerst voor iedereen de beste wensen en hopelijk komen ieders dromen uit in 2014. Het is inmiddels al weer bijna eind januari maar ik moest dit blog in fasen schrijven dus het heeft effe geduurd. Kan namelijk niet langer dan 15 minuten zitten. Waarom lezen jullie wel tijdens dit blog.
Zoals ik de laatste keer schreef was ik bijna aan het eind van mijn semester. Ik heb het succesvol afgerond met allemaal A’s. Dus na 2 semesters ben ik nog steeds een “straight A student” zoals ze dat hier noemen. Moet zeggen dat een aantal mensen dat vanzelfsprekend vinden maar ik er toch trots op ben want ik moet er even goed hard voor werken.
Het meest trots was ik toch wel op mijn honor project wat uiteindelijk een mooi boekwerk over Autisme is geworden en wat me ook een A heeft opgeleverd. En gezien mijn academische resultaten kreeg ik weer een uitnodiging om deel te nemen aan een nieuw honor project. Natuurlijk ben ik vereerd maar er zit ook een kosten plaatje aan vast. Ik weet niet of ik het al eerder verteld heb maar de opleiding wordt betaald aan de hand van het aantal credits die je volgt. Nu moet ik voor mijn visa sowieso 12 credits volgen dus heb ik daar al weinig aan in te brengen. Maar voor het honor project moet je dus apart betalen want dit wordt ook beoordeeld aan de hand van credits. Beetje raar verhaal in mijn ogen dat je uitgenodigd wordt voor een project op basis van je studie resultaten maar er dan wel voor mag betalen.Ook heb ik het bericht gekregen dat ik vanwege mijn credits wederom benoemd wordt in de Dean’s list. Dit is een lijst van studenten die boven gemiddeld scoren qua cijfers. Deze lijst wordt dan ook gepubliceerd in de krant dus voor de 2e keer mag mijn naam in de krant komen te staan. Wordt nog bijna beroemd hier hahaha.

Verder hebben we de feestdagen natuurlijk achter de rug. Voor de kids begon het na Thanksgiving langzaamaan spannend te worden want de kerst kwam steeds dichterbij. Ik denk dat het hele verhuis gebeuren van vorig jaar er voor gezorgd heeft dat ze vorig jaar nog niet zo in de magie zaten maar dit jaar des te meer. Super om te zien. De eerste zaterdag van december zijn we met zijn allen op de Snowflake express gegaan. Het is een uur treinreis wat gerund wordt door vrijwilligers om geld in te zamelen voor programma wat zieke kinderen + gezin een gratis vakantie naar Disney land Florida bezorgd. Maar hier is natuurlijk wel geld voor nodig. Aangezien Cindy’s zus het mee organiseerd en omdat haar man Santa is wisten we dit dus al op tijd en konden we kaartjes bemachtigen. Het is namelijk nogal snel uitverkocht wat natuurlijk een goed teken is voor de opbrengsten. Bij aankomst was er warme chocolademelk met koekjes en daarna konden we in de trein. Het verhaal van de Polar express wed voorgelezen tijdens de rit en het was erg bijzonder want er lag erg veel sneeuw dus de treinrit door het bos was machtig mooi om te zien. Tijdens de rit kwam Santa met Mrs. Claus langs en dat was voor de kids natuurlijk nog wel het meest bijzondere. Hier rijden niet zoveel treinen dus voor veel kinderen uit Amerika is een treinreis al een avontuur op zich. Onze kinderen hebben als Nederlanders natuurlijk al vaak in de trein gezeten (wat het niet minder speciaal maakte hoor want ze vinden de trein nog steeds super) Maar dat Santa kwam was toch wel bijzonder. De kids waren erg onder de indruk van het feit dat Santa hun naam wist. Nate probeerde erg stoer te doen maar zei uiteindelijk: “Dus het is echt waar; Santa weet alles”. Als afsluiting kregen ze nog een echte bel van de slee.
Sinds die rit bleef de magie door het huis zweven. Er werd een eigen Polar express gebouwd en regelmatig werd er speelgoed rondgebracht, wat dan in een slaapzak zat gestopt (Santa heeft namelijk ook een grote speelgoed zak). Nate was uiteraard Santa maar Kyle had dan toch het geluk om hoofdelf te zijn. Het feit dat hier van 1 tot 25 december iedere dag de hele dag door kerstfilms op tv zijn helpt ook wel mee aan de magie. Nate was er wel van overtuigd dat er wel heel veel helper Santa’s waren maar dat maakte de pret er niet minder om. Want natuurlijk had de echte Santa geen tijd om naar al die winkels en evenementen te komen want die was namelijk druk in de weer met het maken van zijn tablet (Kindle fire) waarvan hij overtuigd was dat hij die zou krijgen.
Nate had al tijden zijn verlanglijstje klaar en nadat hij Kyle had geholpen met het maken van zijn, werd het dan ook gepost. En het ongelofelijke gebeurde; ze kregen post terug van Santa. Ik heb Nate zijn ogen nog nooit zo groot zien worden. Geweldig. Wat is het toch heerlijk om kind te zijn. Er werd dan ook nauwkeurig gepland wat er allemaal klaar gezet moest worden. Santa vind chocolade chip koekjes het lekkerst aldus Nate dus die moesten vers gebakken worden want dan zijn ze lekkerder. En omdat het zo koud was moest er ook warme melk klaar gezet worden want Santa zal het wel koud hebben. erst ochtend was het dan ook al om 5.00 dag want Santa was geweest. En het uitpakken kon dan natuurlijk ook niet snel genoeg gaan maar de 2 dolgelukkige snoetjes gaven genoeg voldoening. En Santa had gelukkig het wenslijstje goed gelezen want de belangrijkste cadeautjes die gevraagd waren lagen ook onder de boom.
Nate was dan ook blij dat Santa zijn Kindle fire al had opgeladen en er boeken en spelletjes op had gezet zodat hij er meteen mee kon spelen. Want vorig jaar had hij zijn bestuurbare auto niet opgeladen. “Dat heeft hij toch goed onthouden dat ik dat niet leuk vond vorig jaar”. Zo is dat Nate. Santa leert ieder jaar weer wat nieuws.

Maar Kerst betekent uiteraard ook (vr)eten. Dat doen ze hier al goed met Thanksgiving (wat eigenlijk nog net wat uitgebreider is dan Kerst) maar met Kerst kunnen ze er ook wat van. Het was aan ons om dit jaar Kerst te organiseren. De hele familie zou hier komen eten. En volgens traditie betekend dat hier dat er een flinke ham in de oven gaat. Ik geloof dat die van ons ruim 10 kilo woog maar hij smaakte prima volgens iedereen.
Ik heb niet zo veel gegeten want had na een overdosis medicatie niet zoveel honger meer. Want helaas is het weer zover en was mijn rug weer op aan ’t spelen. Nu heb ik wel eens vaker last van mijn rug sinds mijn 2 hernia operaties dus maakte ik me ook deze keer in eerste instantie niet zo druk. Begin December (na de eerste echte sneeuwval) had ik sneeuw geruimd en had behoorlijk last van mijn rug de volgende dag. Maar net zoals anders slik ik dan een flinke dosis ibuprofen ; smeer me goed in met mijn (stink) crème en is het normaal gesproken na een paar dagen wel weer weggetrokken. Zo ook deze keer. Na een dag of 3 a 4 voelde het al weer bijna als normaal dus dacht er verder niet al te veel bij na.
Een week later (de laatste schooldag van Nate) hadden we een ijsstorm gehad gedurende de nacht wat betekende dat er zo’n kleine 2 tot 3 cm ijs op de wegen lag. Aangezien ik nog steeds een watje ben wat betreft het rijden op ijs (vind mezelf al erg stoer dat ik mezelf redelijk goed kan manoeuvreren door 10 a 20 cm sneeuw en sneeuwstormen, maar ijs vind ik toch een ander verhaal) dacht ik slim te zijn door Nate lopend naar school te brengen. Dus met Kyle aan de hand en Nate voor me, gingen we voetje voor voetje naar school. Natuurlijk hebben we geprobeerd zoveel mogelijk door de sneeuw te wandelen omdat dat meer grip geeft maar aangezien er op de meeste plekken nog sneeuw lag tot knie hoogte was dat ook niet zo’n succes. Maar we hadden het gered. Nate was veilig op school en Kyle en ik gingen weer op weg naar huis. En natuurlijk op de oprit gleed Kyle uit. En in plaats van hem los te laten en hem op zijn kont te laten vallen probeerde ik hem te grijpen wat een heerlijke scheut door mijn rug gaf. In eerste instantie dacht ik nog dat het mee viel want het weekend kon ik het redelijk onder controle houden met mijn ibuprofen maar vanaf maandag werd de pijn hoe langer hoe erger. Op dinsdag (24 december) werd toch enigszins ondraaglijk en kon ik niet goed meer bukken. Ook straalde het weer richting mijn linker been wat ik een slecht teken vond. De ibuprofen deed niks meer en ik zag mezelf zo niet de kerst in gaan. Nou kan ik (vind ik) van mezelf zeggen dat ik geen watje ben qua pijn en dat ik best wel wat kan hebben maar dit was niet echt vol te houden. Dus met zijn allen naar de huisartsenpost. Die dachten dat ik spit had (ondanks dat ik zei dat het doortrok tot in mijn been) en stuurde me naar huis met pijnmedicatie en spierverslappers. De combinatie van die 2 zou er wel voor zorgen dat ik een uur of 4 K.O. zou zijn aldus de apotheker. Leek me heerlijk aangezien ik de nacht ervoor niet had geslapen. Maar helaas gebeurde er niks. Althans qua slapen. De scherpe pijn leek wel wat weg te zakken (gelukkig) maar het was nog duidelijk aanwezig. Kerstdag was niet ideaal maar de ergste pijn was wat weggezakt en ik leek me wat beter te kunnen bewegen. Misschien dus toch alleen maar spit? Laten we het hopen. Hier doen ze maar aan 1 Kerstdag maar omdat Nate en ik vrij hadden van school had Cindy een paar vakantie dagen opgenomen zodat we samen iets leuks konden doen. Ze had namelijk het hele jaar nog geen vrij gehad en werkt iedere week 6 van de 7 dagen dus 5 dagen vrij (inclusief kerst) leek ons heerlijk.
Helaas werd het iets minder heerlijk dan gedacht. Vrijdagochtend (27 december) nam ik mijn laatste pijnmedicatie. Ik kon nl. pas na het weekend bij mijn eigen arts terecht vanwege de feestdagen. En omdat het toch wel wat beter ging hadden we ons ook voorgenomen te wachten tot na het weekend. En al op vrijdagavond begon te pijn weer heviger te worden. Op Zaterdag werd het met het uur erger zodat we uiteindelijk wederom bij de huisartsen post terecht zijn gekomen. Volgens hun had ik last van spierspasme. Nogmaals gevraagd of het niet toch weer een hernia kon zijn maar ze dachten van niet. Er werden wat testjes gedaan en wat gevoeld en ik slaagde. Ook hiervan aangegeven dat ik in het verleden bij beide hernia’s altijd wel alle “standaard” tests kan uitvoeren dus dat dit geen teken is dat er geen zit. Ik kreeg een blik van “daar heb je weer zo’n betweter die ook denkt dat ze weet wat er mis is, maar ik ben hier de arts” dus nee er zat geen hernia. Aangezien ik in 2,5 dag al een te hoge dosis pijnmedicatie had gehad mocht ze me deze medicatie niet opnieuw voorschrijven in zo’n korte tijd. Haar idee was een lidocaine pleister + spierverslappers. Het wordt door anesthesie gebruikt voor lokale verdoving dus haar achterliggende gedachte was om het hele gebied te verdoven zodat de pijn te handelen was. Was uiteraard geen oplossing en alleen maar symptoombestrijding maar we zouden ’s maandags toch naar de huisarts gaan. En dit zou me die uren door het weekend helpen. Dus naar huis en die grote plakker op mijn onderrug en wachten maar. Hij mocht er maar 12 uur opzitten en dan moest hij eraf. Nou wat een geweldig spul. In de gehele periode van 12 uur geen zuchtje verlichting.. Dus weer een slapeloze nacht. Inmiddels was het alweer zondag en was het zo erg dat ik niet meer kon zitten. Liggen op mijn rug was nog enigszins te doen maar daar was wel de nodige puf ademhaling voor nodig (waar die bevallingsademhalingsoefeningen al niet goed voor zijn). Dus samen besloten dat dit niet zo door kon gaan en sinds de huisartsenpost me niet echt verder had geholpen, kozen we ervoor om naar de ER te gaan. Daar kreeg ik wat tabletten voor de pijn en werd er een CAT scan gemaakt. En ook hier deed de medicatie helaas niet echt veel dus werd er besloten om me een paar injecties te geven. Ik kreeg 3 intramusculaire injecties terwijl we moesten wachten op de uitslag van de scan. Ik weet niet wat voor goedje ze me gaven maar het werkte. Binnen 10 minuten zakte de pijn zo goed als weg (zat ook wel tevens op een kermisattractie al ik mijn ogen open deed) zodat ik in ieder geval weer effe rust kreeg. Uiteindelijk kwam de uitslag van de scan en dachten ze dat er waarschijnlijk een hernia zat. Een CAT scan geeft daar niet een duidelijk genoeg beeld voor dus zou waarschijnlijk nog een MRI moeten laten maken. Maar met de pijn onder controle mocht ik naar huis met wederom een nieuw recept van pijnpillen, spierverslappers en steroïden en moest ik de dag erna (maandag) mijn huisarts bellen om me door te laten sturen naar de neurochirurg. Dus zo gezegd zo gedaan. Het was heerlijk even van de pijn verlost te zijn maar helaas duurde dit niet zo lang als ik gehoopt had. Rond 22.00 uur begon de pijn weer op de spelen dus ik neem aan (ondanks dat ik de pillen al aan ’t slikken was) dat mijn injecties uitgewerkt waren.
Inmiddels waren Cindy’s vakantie dagen op en moest zij dus die maandag weer aan ’t werk. Dus ik had mezelf op de bank gesetteld en de kinderen speelde in de huiskamer waar ik ze kon zien. Natuurlijk belde ik meteen de huisarts maar die zat vol die dag dus moest ik wachten tot de assistente me terug zou bellen of ze me er tussen kon plannen die dag. Dus daar maar op wachten.
Toen ik op wilde staan om de jongens iets te eten te maken kreeg ik zo’n slag in mijn rug (leek wel of ik met een honkbalknuppel werd geslagen) waardoor ik amper adem kreeg. Dus zo snel ik kon al puffende iets te eten gemaakt en weer terug gaan liggen om het proberen onder controle te krijgen. Toen Cindy om 13.30 uur klaar was met werken was de keuze dan ook snel gemaakt; terug naar de ER aangezien ik nog steeds geen telefoontje van de arts had gehad. Daar was het zo ontzettend druk dat ze doodleuk tegen je zeggen: “Ga daar maar even zitten mevrouw, dan roepen we wel als u aan de beurt bent”. Aangezien zitten al helemaal niet ging maar blijven staan en al puffend en wel geprobeerd adem te halen. Mijn linkerbeen tintelde zo erg dat ik het gevoel had dat ik er doorheen zou zakken. Dus gevraagd of het echt niet mogelijk was of ik mocht gaan liggen. “Sorry mevrouw, we hebben het zo druk dat alle kamers vol zijn”. Dat snap ik en ik wil ook niemand de zorg afnemen die het nodig heeft maar ik wil echt gaan liggen om weer proberen fatsoenlijk adem te halen. Volgens de secretaresse duurde het nog wel even maar mocht ik in de familie kamer op de bank gaan liggen. En het ongelofelijke gebeurde; was ik net door helse pijn gegaan om te gaan liggen, komen ze me roepen. Gelukkig was het de verpleegkundige van de dag ervoor en die zag snel genoeg dat ik het niet meer voor elkaar kon krijgen om nog overeind te komen en mee te lopen. Dus er werd een bed naar binnen gerold en ik mocht over schuiven. Een hele lieve, leuke en knappe bruine verpleegkundige kwam naar me toe en dacht me even een handje te geven en me mee omhoog te helpen tot zit stand. “BLIJF VAN ME AF”. De arme jongen schrok zo erg dat ie meteen 5 stappen achteruit deed. Dus maar even uitgelegd dat het heel lief is dat hij me wil helpen maar dat ik dit zelf moet doen zodat ik het onder controle kan houden. De verpleegkundige van de dag ervoor moest erg lachen want die had het de dag ervoor meegemaakt en zei ook meteen: “Het is een super lieve geduldige meewerkende patiënt met veel pijn maar je moet wel van ze afblijven als ze van positie moet veranderen, zolang ze het zelf kan doen is het oke”. En daar lig je dan eindelijk weer in een ER kamer. En het duurde maar, en duurde maar. Natuurlijk was het vrij duidelijk dat ze me wel een kamer hadden gegeven maar dat toch eerst de anderen aan de beurt waren. Uiteindelijk kwam er een verpleegkundige binnen en deed controles. Ik moest mijn pijn nivo aangeven. Ze hebben een leuk smiley bordje van 1-10 en naarmate de nummers oplopen (en dus ook de pijn) wordt het smiley gezichtje steeds beroerder. Op zich een goed systeem voor kinderen maar ze kunnen mij gewoon vragen wat mijn pijn is op een schaal van 10. Nou op dat moment was dat wel een 10+++++ dus zou het fijn zijn als er iemand kwam met wat pijnmedicatie (waren inmiddels al 2 uur in de ER). Dus na die mededeling kwamen ze een infuus aanleggen en kreeg ik medicatie ingespoten. En eindelijk 3 uur na aankomst bij de ER begon ik me weer een beetje mens te voelen. Nadat ik eindelijk de arts gezien had werd er besloten een MRI te maken aangezien ik niet meer van de rug naar de zij kon rollen. Gelukkig werkte de medicatie die ik via het infuus kreeg dus was de MRI van 30 minuten stil liggen te doen. En dan wachten op de uitslag. Intussen weer een nieuwe dosis medicatie ingespoten gekregen en maar weer wachten. Uiteindelijk kwam de arts om 20.30 uur met de uitslag dat de radioloog erg veel slijtage in mijn rug zag en dat ze dachten dat ik vanwege slijtage + artrose de opening binnen in mijn wervel (waar de zenuw en bloedvaten door heen lopen) zou nauw had gemaakt dat er tegen de zenuw geduwd werd. WAT????? Wat nou weer. Hier hebben ze het nog NOOIT eerder over gehad. Dus gevraagd of de radioloog iets gezegd heeft over een hernia? Want de CAT scan heeft dat wel al uitgewezen maar ze konden niet genoeg details zien. Nee er stond niks vermeld in het rapport dus de radioloog moest weer opnieuw gebeld worden om de MRI opnieuw te evalueren. Zucht….. Hoe lang moeten we hier nog blijven? De arme jongens en Cindy zaten al sinds 14.00 uur op een leuk klapstoeltje langs mijn bed. Lang leve de mobigo en Kindle fire waar ze zich behoorlijk lange tijd mee hebben kunnen amuseren. Tijdens het maken van mijn MRI zijn zij snel even een hapje gaan eten in de ziekenhuiscafetaria zodat ze ook even rond konden lopen.
Het was inmiddels al 21.30 uur toen de arts terug kwam de nieuwe MRI evaluatie en inderdaad de bevestiging dat er een hernia op L2-L3 zat. Weer een wervel hoger dan de vorige. Maar aangezien het beleid hier is dat ze je niet mogen opnemen voor pijnbestrijding moest ik dus naar huis. Want pijnbestrijding kunnen ze ook thuis doen daar hoeft geen bed voor bezet te worden. Gelukkig had ik nu wel een arts die het serieus nam dat ik goede pijnmedicatie wilde. Dus het goedje wat ik in mijn infuus had gekregen kreeg ik nu mee in pil vorm en daarbij ook nog valium. Maar aangezien het medicatie is die op de narcotica lijst staat moest ik die zelf mee ophalen want je moet je identificeren. Dus uiteindelijk om 22.30 uur stonden we bij de apotheek (die hier uiteraard ook 24/7 open is) voor mijn medicatie en waren we om 23.15 uur eindelijk thuis. Trouwens waarom duurt het 20 minuten om 2 potjes pillen klaar te maken van ieder 20 stuks? Nou om dit lange verhaal nog langer te maken ben ik uiteindelijk dus bij de neurochirurg terecht gekomen. Heb zelf de MRI beelden mee gezien en er zit inderdaad een hernia. Niet zo erg als mijn 2e keer (had nl de CD van mijn MRI van toen en aan de chirurg laten zien). Het feit dat dit veel meer pijnklachten geeft (heb met beide eerdere hernia’s gewoon gewerkt en 8 maanden rondgelopen; nou ja gelopen ) had er mee te maken dat hij hoger zat. Dus op mijn vraag of het inderdaad zo is dat er erg veel slijtage zit, begon de chirurg te mopperen. Och sommige medewerkers van radiologie zijn zo’n amateurs. Er zit natuurlijk litteken weefsel van beide operaties. Blijkbaar hebben ze de 2e keer wat van mijn wervel af moeten schrapen om bij de hernia te kunnen. Dit geeft een erg rommelig beeld op de MRI. Wat door radiologen vaak als slijtage wordt beoordeeld. Volgens hem zag het er heel erg netjes uit. Er was erg weinig littekenweefsel en alles van voorheen was erg goed geheeld en zag er perfect uit. Nu was dus de vraag wat te doen met deze hernia. Volgens de arts is een L2-L3 hernia met fysio normaal gesproken wel weg te krijgen. Maar met mijn medische historie en de kwaliteit van mijn wervels (blijkbaar heb ik met mijn wervels meer kans op een hernia als ik het goed begrepen heb) wist hij niet zeker of fysio mij zou helpen. Maar aangezien de verzekeringsmaatschappij alleen maar operaties vergoed als ze er van overtuigd zijn dat alle opties zijn geprobeerd moest hij me dus eerst naar fysio sturen. Op zich geen probleem want als het niet nodig is heb ik ook liever geen operatie.
In de tussentijd zat ik dus nog steeds aan mijn narcotica medicatie en mag ik dus niet autorijden.
Nate moest inmiddels ook weer naar school en aangezien het erg glad was buiten de eerste paar dagen durfde ik niet zo goed hem naar school te lopen. Ik zag mezelf al onderuit gaan en daar liggen en niet meer overeind te kunnen. Dus de eerste paar dagen heeft Cindy haar lunchpauze van 8.10 tot 8.40 uur gepakt zodat ze snel even naar huis kon komen rijden, Nate op kon pikken, af kon zetten op school, en dan weer snel terug naar huis. En dan maar zorgen dat ze iets makkelijks te eten bij zich had dat ze dit al lopend of tijdens haar 10 min middagpauze kon opeten.
Aangezien ik dit voor haar ook niet te doen vond heb ik na een paar dagen toch maar geprobeerd hem naar school te lopen. Op zich is het niet ver maar het ijs en sneeuw is niet prettig. Op zich ging/gaat het wel maar voel ik het wel. Is natuurlijk ook niet echt bevorderlijk om over de onregelmatige ondergrond te lopen maar ja. Tijdens mijn eerste afspraak met de fysio een aantal testjes en oefeningen gedaan en een ultrasound therapie gehad. Dit zou diepe straling moeten geven wat voor verlichting zou moeten zorgen. Dan (mijn fysio man) dacht wel dat dit op te lossen was met fysio. Niet dat ik erg pessimistisch ben maar ik moest het nog wel zien. De opeenvolgende 2 dagen na mijn eerste therapie had ik zo’n erge reactie dat mijn pijn nivo (met mijn narcotica) weer terug schoot naar een 8/9 en dat Cindy en ik bijna op het punt stonden weer naar de ER te gaan. Maar een extra pijn pil + extra valium (wat eigenlijk niet mocht in zo’n korte tijd) zakte het weer terug naar vol te houden nivo.
Dus de keer erna maar tegen Dan gezegd dat we iets anders moesten doen. De arme man heeft denk ik in mijn half uur therapie wel 20x sorry gezegd en hoe erg hij het vond dat ik zo’n reactie had gehad. Was vrij ongebruikelijk maar het kwam wel eens ooit voor en blijkbaar was ik een van de gelukkige. Dus de 2e keer maar iets rustiger aan gedaan. Alleen een paar oefeningen en een electro shock therapie. Een aantal stickers op mijn rug en kont die aangesloten werden aan elektroden en ik werd geschokt voor 15 minuten. Op zich viel de behandeling nog wel mee maar het zitten van 15 minuten was niet echt comfortabel. In eerste instantie leek het pijn nivo weer op te lopen maar het was maar voor een uur of 2 en toen ging het weer terug naar waar het was.
Afgelopen donderdag had ik therapie in het zwembad. Dan hoopte daar meer te bereiken. Het feit dat met mijn fysio de stekende pijn in mijn been niet minder wordt en ik nog steeds niet echt voorover kan bukken is een teken dat het niet zo snel beter wordt als hij hoopte. Natuurlijk heb ik ook nog steeds pijn in mijn rug maar daar ben ik aan gewend en daar maakt Dan zich ook niet zo druk om. Pijn in de rug komt meer van de spieren; pijn in het been komt meer van de zenuwen dus dat is erger. Aangezien mijn pijn nivo blijft variëren tussen 3 en 5 (met medicatie) wil hij nog niet dat ik mijn medicatie verlaag. Maar ik ben de medicatie zo zat. Ik ben erg moe en heb de hele dag zo’n gevoel dat ik erg nodig mijn contactlenzen moet poetsen (ondanks dat die schoon zijn). Heb vaak hoofdpijn en ben regelmatig misselijk. En nu ik dus ook hele dagen thuis zit en nergens naar toe kan, ben ik denk ik (weet ik wel zeker) ook minder gezellig voor al het gezelschap rondom mij heen. Zoals ik al eerder verteld heb, ben ik geen thuis blijf moeder en nu ik ook nog nergens naar toe kan is dat ook alleen maar erger. Dus ik zou zo graag van de medicatie af willen. Heb helaas ook niet het idee dat de fysio het gewenste effect heeft maar kan pas weer op 4 februari terecht bij de chirurg dus dan zullen we wel beslissen hoe verder te gaan. Het andere probleem wat deze hernia met zich mee bracht was het feit dat ik op Maandag 13 januari weer met school moest beginnen. Aangezien ik mezelf niet 8 uur per dag in het klaslokaal zag zitten + ik niet eens naar school kon rijden had ik al in de eerste week van januari geprobeerd te regelen om mijn lessen te veranderen in vakken online. Helaas waren niet alle lessen die ik wilde volgen ook online te volgen dus moest ik vakken kiezen die wel online te volgen waren en dat werden er 2 die ik eigenlijk niet nodig had/wilde maar ik moest iets om mijn 12 credits te vullen voor mijn visa. Gelukkig heeft mijn counselor navraag gedaan en blijkbaar vanwege medische redenen hoef je voor je visum geen 12 credits te doen maar mag je er minder doen. Ik heb nu dus 1 vak gekozen wat een online les is die op 10 maart begint en een vak wat in versnelde versie wordt gegeven op 5 dinsdag avonden voor 5 uur aan een stuk. Maar dat begint pas in April dus dat moet te doen zijn.
Hopelijk is alles voor die tijd opgelost (operatie of niet) en zijn we weer terug naar de normale gang van zaken. Helaas hebben we nog geen nieuws over het visum. Maar dit kan volgens mijn counselor (die ook op basis van visum naar de USA is gekomen) 7 tot 8 maanden duren dus we hebben nog effe te gaan. Natuurlijk blijven we hopen dat dit snel genoeg wordt/is geregeld.

Verder is het weer verschrikkelijk. De meeste zullen het wel hebben gezien op het nieuws maar het is onmenselijk koud geweest hier. Temperaturen van -25C gedurende de dag waren vrij normaal en omdat er een jetstream vanuit Antartica met windkracht 8/9 deze kant op kwam waren er gevoelstemperaturen van -50C. Nou ben ik iemand die het niet heel snel koud heeft maar toen was het ook echt koud. En omdat ik niet mag auto rijden moesten we Nate dus lopend naar school brengen. Bij terugkomst hadden Kyle en ik gewoon bevroren wimpers. Ook wel apart moet ik zeggen. Ik moet toegeven dat ik -10C in Nederland altijd best koud vond. Als het nu -10C is loop ik zonder sjaal en handschoenen buiten. Vandaag is het -2C en het voelt bijna herfstachtig buiten. Hahaha hoe vreemd dat je lijf zich er toch wel op aanpast. Daarom is het voor Nederlanders ook moeilijk te begrijpen dat sommige mensen hier met 60F (15C) vaak al de korte broek aan hebben. Nou vind ik dat ook wel overdreven maar omdat je van zo’n kou komt voelt het al snel warm genoeg voor de korte broek en sandalen. Helaas hebben we nog een tijdje winter te gaan dus zal die korte broek nog wel effe op zich laten wachten.

Ondanks dat we een super kerst hebben gehad en goed hebben gegeten en genoten van de magie hadden we toch gehoopt de mogelijkheid te krijgen om Kerst in Nederland te vieren dit jaar. Natuurlijk hadden we hier zelf de financiën niet voor maar weten we dat er in ieder geval 3 brieven (en misschien wel meer) naar All you need is love zijn gegaan voor ons. Zoals inmiddels duidelijk is zijn we niet uitgekozen maar wil ik wel alle brief schrijvers bedanken voor het proberen. Super lief. We zouden het heerlijk hebben gevonden als het gelukt was. Misschien wat minder Santa magie dan nu maar wel lekker kersteten (dat weet ik zeker). En het fijne om iedereen weer even live te zien, spreken en te knuffelen was ook wel super geweest. En voor ons hoeft dat niet met uitgebreid kersteten. Dat mag ook met een frikandel speciaal en een bitterbal (want dat is toch wel iets wat we missen uit het kikkerlandje).

Hopelijk is mijn volgende blog niet zo’n lang boek en met wat positiever nieuws.
See you later