Tijd voor een update

Jeetje, de tijd vliegt. Het is alweer weken geleden dat ik iets geschreven heb. Waar zal ik beginnen. Laten we maar beginnen met Halloween. Na een maand lang een kalender af te strepen was het op 31 Oktober dan echt zover. Onze eerste Halloween. Nate was al weken enthousiast want hij zou al Teenage Ninja Turtle gaan en had al verschillende keren zijn kostuum gepast. Hij vond het uiteraard ook nodig dat wij verkleed gingen dus de doos met carnavalskleren werd doorzocht om voor ons een outfit te zoeken. Het was van te voren aangekondigd dat er tussen 18.00 en 20.00 uur ge-trick-or-treat mocht worden.
Dus na school iedereen in de kleren en schminken (want Nate vond dat er ook bij horen) zodat we om 18.00 uur konden beginnen. De regel is dat je aanbelt bij de huizen die de voordeur lamp aanhebben. Dus mensen die de lamp uitlaten willen niet meedoen aan Halloween. En rondkijkende in onze straat waren er erg veel lampen aan dus… het feest kon beginnen.
Bij het eerste huis waren de jongens wat verlegen. Natuurlijk is het de bedoeling dat ze Trick or Treat zeggen als de deur open gaat. Maar al meteen bij het eerste huis kwamen ze naar buiten met een grote kom met snoepjes waar ze uit mochten kiezen. Dus meteen was duidelijk wat de bedoeling was. Enthousiast en wel werd er van huis naar huis gerend.
Na 1,5 uur lopen en collecteren zijn we koud maar voldaan naar huis gegaan. En het enthousiasme werd nog groter toen de buit bekeken werd. Beide hadden hun emmertje voor de helft vol zitten wat bij elkaar zo’n kilo snoep betekende. Natuurlijk moesten er een paar gegeten worden nadat we in de douche waren geweest. En dat hebben we geweten. Beide vielen pas na 22.00 uur in slaap. Met dank aan de suiker…. of misschien toch het enthousiasme. Nate begon al meteen na te denken wat hij volgend jaar wil zijn. En ik moet eerlijk bekennen, wij hebben ons ook kostelijk vermaakt. Helaas duurt dat nog even.

Aan het eind van Oktober hadden we ook ons eerste oudergesprek voor Nate. Hij doet het geweldig. Lerares is erg onder de indruk van hem, voornamelijk omdat hij pas 11 maanden in Amerika was.
In het begin van het schooljaar was ons gevraagd of we het er mee eens waren als hij extra taalbegeleiding kreeg. Ze hadden een Engelse taal lerares die iedere dag voor 30 minuten 1 op 1 met hem zou werken om hem qua nivo wat op te krikken. Natuurlijk waren we het hier mee eens. Het kan hem alleen maar helpen. De eerste week ging stroef want er moet huiswerk gemaakt worden en daar had hij niet zo’n zin in. Hij moet iedere dag 2 boekjes lezen en woordjes oefenen. Maar de lerares heeft de motivatie knop gevonden. En als je hem gemotiveerd krijgt ziet hij alles als een uitdaging en gaat hij als een sneltrein. Inmiddels moet hij ook iedere dag een zin in elkaar zetten. Maar het leuke is dat hij de zinnen zelf mee mag verzinnen. Dus de meest geweldig gefabriceerde zinnen komen thuis. En hij is zo gemotiveerd dat hij meteen zijn huiswerk wil doen, zinnen maken en boekjes wilt lezen. Ik moet zelfs iedere week bij de bibliotheek boekjes halen want er moet ook iedere avond nog een bieb boek gelezen worden. Inmiddels is hij geïnspireerd tot het maken van avonturen boeken. Hij knipt en plakt en schrijft er een verhaaltje bij. En super boekjes worden het. Tijdens het oudergesprek kwam zijn taallerares ook even langs. Ook zij was erg onder de indruk van zijn snelle ontwikkeling. Het programma is opgezet voor 20 weken. Na 8 weken zat hij op nivo 7 (ze moeten tussen 4 en 8 zitten) dus het gaat geweldig. Ze liet ons 2 papieren zien. Ze had in de eerste en achtste week een zin gedicteerd. Op het eerste papier stonden alleen hoofdletters en woorden die geen betekenis hadden. Het tweede papier had bijna de gehele zin correct inclusief hoofdletters, spaties, punt etc. Hij was zelfs teleurgesteld geweest want na de opdracht had hij zelf al ontdekt dat hij een woord verkeerd gespeld had. Waarschijnlijk helpt het ook wel dat hij voor iedere keer als hij goed zijn best doet een ster ontvangt. En bij een volle kaart (20 sterren) de lerares samen met hem bij Mc Donalds zou gaan lunchen. Inmiddels is de lunch date al achter de rug en is hij vol motivatie om zijn 2e kaart vol te krijgen.

Ik ben bezig met het afronden van mijn semester. Nog maar 2,5 week en het semester zit er al weer op. Mijn online klas is al klaar. Althans ik heb alles afgerond wat nodig is. Ben nu nog aan ’t wachten tot de cijfers binnen komen. We hebben tot 8 december om alles in te sturen dus het zal nog wel even duren voordat het eindcijfer binnen rolt. Voor de andere vakken is ook de afronding begonnen en zijn we met de voorbereidingen van de laatste examens bezig. In de tussentijd probeer ik mijn honor program af te ronden. Natuurlijk nu ik eenmaal in het midden van het schrijven over Autisme zit, kan ik niet ophouden en wordt het een redelijk lang project. Had me voorgenomen om maar 3 of 4 hoofdstukken te doen maar het worden er 8. Moet er wel vaart achter zetten want ook dit moet 18 december ingeleverd zijn.
Het project heeft me wel al iets leuks opgeleverd. Ik wilde graag wat praktijk ervaring in het project verwerken. Vlakbij ons is een Autism center gestart. Ik dacht dat het een soort dagverblijf was en het dus super zou zijn om praktijk ervaring op te doen voor mijn project Autisme en Communicatie.Dus via de website een mail gestuurd met de vraag of ik ze mag komen bezoeken en vragen mag stellen. Dat was prima en ze waren zelfs erg enthousiast. Tijdens mijn ontmoeting kwam ik er achter dat het niet echt een dagverblijf is maar een ontmoetingsplek. Het is opgezet door een gepensioneerde tandarts die tijdens zijn loopbaan ervaringen had opgedaan met autistische kinderen.
The mission of Champions of Autism & ADHD is to connect families, caregivers, educators and the community with education, information and resources that will help improve the quality of life for those dealing with Autism and ADHD.
Het gave van het geheel is dat er doktoren en therapeuten betrokken zijn bij dit centrum en hun tijd vrijwillig doneren om anderen advies te geven. Het is een non-profit organisatie dus ze proberen alles te doen met donaties en vrijwilligers.
Tijdens mijn gesprek wilde ze weten hoe ik zo met Autisme verbonden was. Dus ik heb mijn verhaal gedaan over mijn carrière in Nederland. Ze werd steeds enthousiaster naarmate ik meer vertelde en (Amerikanen eigen) bleef ze maar vertellen hoe ze onder de indruk was van mijn kennis en ervaring. Na een uur gekletst te hebben vroeg ze me of ik zin had om in het bestuur van het centrum te komen. Wauw, ondanks dat ze erg onder de indruk van me was zag ik dat niet aankomen. Natuurlijk was ik erg enthousiast. Niet alleen omdat het me super leuk en gaaf lijkt maar ook omdat daar misschien wel een kans voor de toekomst ligt. Er zijn veel doktoren en therapeuten betrokken die zelf praktijken hebben en/of verbonden zijn met grote ziekenhuizen.

Een week later was de eerste bestuursvergadering. Ik heb de oprichter (gepensioneerde tandarts) ontmoet en ook hij was onder de indruk. Verder gesproken over 2 evenementen. Aangezien er geld binnen moet komen moet er aan fundraiser projecten gedaan worden. Een goede manier om geld in te zamelen (en iets wat werkt) is een 5K run. Het is een 5 kilometer parcours wat opgezet wordt wat mensen kunnen komen rennen. Maar ze moeten zich natuurlijk inschrijven en entreekosten betalen. En daar wordt de winst op gemaakt. Het leuke was dat er 2 studenten een afstudeerproject aan ’t doen waren en een 5K run wilde organiseren. Ze doen dit dus voor het centrum, wat betekent dat wij er weinig tot geen werk mee hebben maar wel met de winst naar huis gaan.
Inmiddels ben ik ook naar een bijeenkomst geweest voor de jong volwassenen. Een keer per maand houdt een dokter (psycholoog van beroep) een avond speciaal voor de jong volwassenen en spreekt met ze over verschillende onderwerpen.
Om de jongeren daar te krijgen serveren ze een maaltijd en proberen ze een sociale ontmoetingsplaats te creëren. Die avond werd er gesproken over zelfwaardering en zelfacceptatie. Het was erg interessant om mee te maken.
Een keer per maand komt er een therapeute een info avond voor de ouders houden. Hier had ik ook al graag naar toe gewild maar net op die dag was Cindy voor 2 dagen in Des Moines voor training dus kon ik niet gaan. Volgende maand weer. Ben benieuwd wat het verder nog voor me brengt. Momenteel is er 1 persoon in dienst (de rest is op vrijwillige basis). Aangezien het zo’n succes is en zo druk bezocht wordt hebben ze plannen om in de toekomst een extra fulltime/parttime aan te nemen. Natuurlijk snappen jullie wel dat ik probeer om daar kans op te maken. Maar zover zijn we nog niet.

Zoals ik in mijn laatste blog schreef moest ik me ook weer inschrijven voor mijn staatsexamen. Er zijn hier 2 verpleegkundige nivo’s wat je ongeveer kunt vergelijken met HBO en MBO nivo in Nederland. We hadden er de eerste keer niet bij stilgestaan omdat ik natuurlijk een HBO achtergrond heb maar ik kan me natuurlijk ook inschrijven voor het MBO examen. Als ik dat zou halen zou ik in ieder geval aan de slag kunnen al verpleegkundige en niet meer naar school hoeven. Ik zou later altijd nog het HBO examen kunnen doen. Dus zo gezegd zo gedaan. Na een week kreeg ik mijn papieren weer terug. Ze hadden me blijkbaar het verkeerde inschrijfformulier gestuurd. Toen ik door mijn pakket keek zag ik ook dat ze mijn MBO examen hadden doorgekruist en het HBO examen hadden aangevinkt. Hmmmm, zal het zo zijn dat ik het MBO niet mag doen? Toch maar een mailtje gestuurd om na te vragen en ja hoor. Aangezien mijn diploma is erkend als een Bachelor in Science mag in niet het MBO examen doen en moet ik het HBO examen doen. He, da’s nou weer jammer. Ik heb met mijn fulltime school en alles wat daarbij komt kijken niet echt tijd om te leren voor dit examen. Aangezien het iedere keer $ 400 kost om het examen te maken is het niet iets wat je maar effe probeert tussendoor.
Terwijl we hier over aan ’t nadenken waren kregen we de informatie dat de overheid een positieve beslissing had genomen in het hele visum verhaal.
Tot nu toe kon je als Amerikaan (als je getrouwd was), een visum aanvragen voor je partner. Helaas was dit natuurlijk alleen voor hetero huwelijken. Maar sinds afgelopen Juli hebben ze besloten dat gay huwelijken dit ook mogen. Dat betekent dus dat Cindy een visum voor mij aan mag vragen op basis van huwelijk. Wauw dat zou gaaf zijn. Want als dit zou lukken, en ik een leefvisum krijg, zou ik niet meer naar school hoeven. Niet dat school zo vervelend is (het is namelijk best leuk buiten het feit dat het veel werk is) maar het is een hele hoge kostenpost.
Als je goedkeuring krijgt voor je leefvisum mag je een werkvisum aanvragen. Dit zou betekenen dat ik niet perse een verpleegkundige baan hoef te hebben. Met een werkvisum mag ik elke baan aannemen, wat super zou zijn. Dan zit er effe niet zo’n druk achter het staatsexamen en kan ik dit op mijn gemak doen terwijl er wel inkomsten zijn.
Natuurlijk zijn we hoopvol en hebben we de aanvraag ingediend maar proberen we nog niet te enthousiast te zijn totdat we een positief bericht terug krijgen. We zijn namelijk genoeg keren teleurgesteld in het verleden dus rekenen we er nog niet op.

Verder gaat in de tussentijd alles zijn gangetje. We hebben inmiddels Thanksgiving erop zitten. Weer heerlijk uitgebreid gegeten met de familie. Dit jaar geen black Friday shopping voor ons want Cindy moest werken in de shop gekte. Maar we hoeven ook niet zo nodig tussen die massa te zitten.
En terwijl Nederland nog midden in Sinterklaas zit hebben wij gisteren de kerstboom gezet want de 25 days to Christmas is begonnen. En voor hier betekent dat, uitgebreid alles verlichten en versieren. Het is leuk om rond te rijden in de buurt en te zien wat mensen spenderen aan versieringen in en rondom het huis. De tuinen zijn complete attractieparken. Voor ons alleen een kerstboom en wat lichtjes aan de gevel. Nate heeft zijn verlanglijstje al klaarliggen voor Santa want Sinterklaas kan met z’n paard toch niet in Amerika komen. We hebben een stukje naar de intocht gekeken op de computer maar het was al niet interessant meer. Hoe snel passen we ons aan? Nou ja snel. Over 2 weken is het alweer een jaar geleden dat we Nederland verlieten (voor de 2e keer).
En wat gaat de tijd snel. Een jaar vol met nieuw ervaringen, leuke tijden en natuurlijk ook teleurstellingen maar ook dat hoort er bij.
Inmiddels is de winter ook aangekomen. Afgelopen week al dagen gehad dat het overdag -10C was en ’s nachts -20C. Gelukkig is het weer een beetje bijgetrokken naar 0C overdag en -5C ’s nachts. Maar ik moet zeggen, geef mij de kou maar in plaats van de sneeuw. Want die hebben we ook al gehad en het was weer glijden op de weg met de 10 cm die gevallen was. Helaas zullen er nog wel dagen komen dat het glijden is. We wonen namelijk in Iowa. Dus de sneeuwschep en het zout staat klaar. Laten we hopen dat het voorlopig niet nodig is.